امروز با دوتا دوستا دوران راهنماییم رفتیم بیرون حدود ۱۴ ساله همو میشناسیم و کم و بیش از طریق چت تو گروه باهم در ارتباط بودیم بعد من دیپلم گرفتم دیگه ادامه ندادم درسمم خیلی خوب بود حالا دوستم دانشجو دکتراست تو دانشگاه صنعتی اصفهان و جزو تیز هوشان ۵ ماه عروسی کرده شوهرشم توهمون دانشگاه یه ترم بالاترشه بعد هی بهش میگفتم تو با تقلبا من به اینجا رسیدی😅هی بهم میگفت تو حیف شد ادامه ندادیا و دوباره بخون ..گفتم دیگه مغزم یاری نمیکنه...خلاصه که من با دیدنشون فهمیدم چ حیف شد من ادامه تحصیل ندادم البته مخالفت پدرمم بی تاثیر نبود ولی تقدیر همه شکل هم نیس🫠

منم همینطور ولی خب خانواده خیلی مهمه مشوقت باشه و اجازه بدن درس بخونی که ما نداشتیم 😁 البته من همسرم مشوق هست اما دیگ من حال و حوصله درس ندارم اما دوستام بودن که با دوتا بچم خوندن اما من میگم همچی ب زمان خودش ادم اشتیاقشو داره

منم همین حسو دارم میگم کاش ادامه میدادم

دقیقا منم همین حسو دارم

اتفاقا منم شرایطم مثل شما بود ولی بعد ازدواج ادامه دادم و دانشجو دکتری بودم که بعد دنیا اومدن پسرم مجبور شدم انصراف بدم، ولی بخدا پشیمونم می‌دونی چرا؟ چون انتظارم از خودم زیاده چون سختی زیاد کشیدم میگم باید شاغل میشدم ولی الان شرایط کار کردن ندارم اگه ادامه نمی‌دادم الان دیگه بفکر این چیزا نبودم که عذاب وجدان داشته باشم

من چرا هیچ علاقه ای به درس نداشتم و نخواهم داشت
ولی عاشق خونه داری و آشپزیم😬

من ادامه دادم الان دانشگاه اصفهان تدریس میکنم... یعنی حمالی میکردم سر خیابون ارج و قربم بیشتر بود.... اخرش واسه خودم یه معازه زدم خیلی روحیم داغون شد

عزیزم منم از این فکرا میکنم با اینکه درس خوندم اما شاغل نشدم ولی حس مادرانم میگ الان اون روزا هرچی بود برای ما گذشت فقط دوس دارم تمرکزم رو دخترم ایندش و وجودش باشه . اگه شاغل بودم اون باید ساعتها تنها میموند مهر مادری یه چیز دیگس .

بله ادم یه موقعیتای ازدست میده که بعدا پشیمون میشه