سلام خانما..خواستم ی دردو دلی کنم
من بخاطر شرایط زندگی مجبور شدم بیام شهر شوهرم زندگی کنم حدودا نزدیک دوماهه.اما هروز ک میگذره برام داره سخت تر میشه...دلسا تو شهرخودم دورش شلوغ بود پیش مادرمو خواهرام سرش گرم بود اینجا دائم بهانه میاره گریه میکنع..
از خودمم نگم ک داغونم..انگار فقط دارم ثانیه هارو رد میکنم ک بگذره ن اینک زندگی کنم.انگار نفسم تنگه
انگار ی تیکه از وجودم ی جا جامونده از ته دلم ،دلم واسه مامانم بابام تنگ میشع میگم نکنه اتفاقی براشون بیوفته من نباشم
اینجا کسیو داریم ک مث من غریب باشع؟

من که ۱۱ساله ۱۴۰۰کیلومتراز خانوادم دورم وتوشهرهمسرم زندگی می‌کنیم وایناهم حسابی از خجالتم دراومدن هرچه بگی سرم آوردن،یادبگیر دشمن شادنشی،محکم باش،من ۱۱سال بدون بچه وفامیل صبح تاشب توخونه تنها،خونه کسی هم نمی‌رفتم اما نمیخواستم ببینن کم آوردم ،پس باهمسرت وبچه خوش بگذرون تاپیشرفت کنین وروزهای خوب هم بیاد،از وقتی بچه اومده فقط با مادرشوهر وخواهرشوهرم ارتباط دارم امابهشون اعتماد ندارم

منم توو این شهر غریبم سه ماهه نرفتم شهر خودمون

گم کم درست میشه

سلام منم ۳ ساله غریبم

من تنهام هیچ کس ندارم تنهام داخل این شهر خانوادم یه شهر خانواد شوهرم یه شهر دیگه خواهر یه شهر دیگه شوهرم داخل دریا نزدیک امارات سرکار تک تنها با دخترم

خودم عزیزم شیرازم ولی خانوادم یه جا دیگ همیشه ام دلم تنگه با خانواده شوهرم تو یه ساختمانیم همیشه بخاطر اینکه خودم تنهام کلی حرف بارم میکنن

سلام قشنگم عزیزدلم درکت میکنم سخته اما میگذره همش ادم به همه چی عادت میکنه اینقدر غصه نخور

من عزیزم با این تفاوت ک هیچکسو اینجا ندارم تنهای تنها🫠