سلام مامانای بچه اولی من حسم با هفته به هفته بزرگ شدن پسرم خیلی تعقیر کرده احساس میکنم بچم یه تیکه از وجودمه اونجوری که بچه های کوچیک کسی دیگه دوست داشتم دیگه ندارم نمیگم دوستشون ندارم احساس میکنم دیگه انقدرا برام مهم نیستن یه کم گریه میکنن اعصابم نمیکشه میخام سر مادرش ولی بچه خودمو با جون دل دوستش دارم حتی از شوهرم که انقدر دوستش دارم از اونم بیشتر دوستش دارم با اینکه اذیت میشم ولی اصلا از علاقم از دوست داشتنش کم نشده حتی بیشتر بیشتر عاشقش میشم تنها امید زندگیم بچم هس برام خیلی دوستش دارم الهی همه چشم انتظارا زودی مامان بشن این حس قشنگ تجربه کنن

صبر کن بدنیا بیاد حس هات از این هم قوی تر میشه

منم سر پسرم اینطور بودم
ینی از بچگی عاشق بچه های مزدم بودم
تو خیابون میدیدم خودمو شرحه شرحه میکردم براشون عکس میگرفتم ازشون بال بال میزدم ک بغلشون کنم
اما بعد باردار شدنم ...
حسم ب بقیه بچه ها کم تر شد ...
عشق خالص و مخلص و تمام عیارم شد بچه خودم
الهی ک خدا ب عر کسی ک چشم انتطارع عنایت کنه تا تجربه کنه این حسو