سلام. این نامه را در حالی برایتان مینویسم که در سرم دوباره افکار نااُمید کننده پَرسه میزنند و من هم مانند شب گذشته و شب قبل‌تر از آن و همینطور مانند شب بعد و شب بعد‌تر از آن فقط تحمل میکنم تا بلکه بگذرد. از شما میخواهم که بیشتر از دیگران خودتان را بشناسید ، خودتان را بیشتر درک کنید ، مراقب خودتان باشید. یادتان باشد اگر درون شما تکه‌ای وجود ندارد ، نمیتوانید آن را در دیگران پیدا کنید. شاید این هم بخشی از سرنوشت شما باشد. شاید هم بخشی از زندگی و یا مشکلاتتان. نمیدانم. من در طولِ زندگی‌ام هرگز آدمِ خوبی نبوده‌ام. تا این لحظه اشتباهاتِ زیادی را مرتکب شده‌ام. با احساسات ، عواطف و ذهنِ انسان‌های زیادی بازی کرده‌ام. انسان‌های زیادی را از خود رانده‌ام. غرورهای زیادی را شکسته‌ام. حسِ درماندگی را در چشم ، قلب و روحِ خیلی‌ها نشانده‌ام. من . حداقل تا این لحظه از زندگی به هیچ عنوان انسانِ با ملاحظه و آرومی نبوده‌ام. متأسفانه امشب بیشتر از شب‌های گذشته از غم و اندوه لبریز‌ شدم و در نهایت نتوانستم در مقابلِ دردهایم تسلیم نشوم. پسر یا دختر عزیزم! عزیز دل بابا ؛ لطفا اگر شما هم مثل دیگران احساس میکنید که گریه فقط برای آدم‌های ضعیف است ، پا به این دنیا نگذارید. شما مثل من نخواهید شد پس قرار است که زیاد گریه کنید. لطفاً پدرتان را ببخشید اگر که با حرف‌هایش در نامه‌هایش به شما باعث سرافکندگیتان میشود. قصدی ندارد. فقط دلش گرفته و احساس میکند که جز شما کسی حرف‌هایش را آنطور که باید نمیفهمد. در نهایت همه‌ی این ها را نگفتم که بگویم مثلِ من نباشید. باشید. ولی نه تا همیشه. از شما میخواهم هیچوقت برای همیشه یک مسیر را انتخاب نکنید.

مهشید 1403/12/17

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط