دوستان اگر کسی قصد بچه دار شدن داشت سختیاشو بهش بگید مخصوصا زنای مستقل و بالای ۳۰ ...اگر کسی از سختیای بچه داری بهم میگفت هیچوقت بچه دار نمیشدم الانم به خواهرم همش میگم نشو... همه میگن لذت ببر بعدا دلت پر میکشه برای این روزا ولی من اصلا دلم واسه نوزادی پسرم تنگ نمیشه الان خیلی بهتره ، هیچ لذتی نبردم یا کم خواب بودم یا اعصابم خورد بود بخاطر دخالت دیگران یا افسردگی داشتم الانم با وجود گذشت ۱۷ ماه هنوز کامل خوب نشدم خدا خیر بده کسایی که تو این راه کمکم کردن ، دلم خیلی برای گذشته ها تنگ شده تنهایی ، مستقل بودن، آزاد بودن... ناشکری نمیکنم پسرمو خیلی دوسش دارم ولی خسته ام کاش یکی درکم کنه

حرف دل منو زدی
منم از نوزادیش هیچ لذتی نبردم عزیزم
کلا روحیم با بچه زیاد سازگار نیس
ادم میترسع حرف دلشو بزنه چون ی عده قضاوت گر میان میگن ناشکری نکن و فلان
مادر بودن خیلی راحته اما مادر اگاه بودن سخته

بیشتر طرف صحبتم خانمهای مستقل و اونایی که علاقه به کار بیرون و گشت و گذار و تفریح داشتن اونا دقیقا میفهمن من چی میگم... نه اونی که همیشه تو خونه بوده و خیلی زود بچه اورده ...

وای حرف دلمو زدی
منم اصلا دلتنگ نوزادیش نمیشم و مطمئنم دلتنگ این روزای سختم نخواهم شد
هیچکسم متوجه این حرف نمیشه

من درکت میکنم با تمام وجود
ولی گذشته ، گذشته
برای امروز و فردات برنامه بریز با وقت و توانایی که داری
زندگی همینه عزیزم...

کاملا درکت میکنم عزیزم، منم همیشه میگم کاش یکی بهم میگفت، اما خب کم کم دارم بهش عادت میکنم، مثلا من حالا بچه دوست داشتم اینم....

موافقم باهات

ی مادر تا میاد از خستگی بچه داری حرف بزنه میگن ناشکری نکن تا بیاد بگه سخته دوسه تا بچه پشت سرهم داشتن میگن چقدر ناشکری من خودم گاهی تاخسته میشدم به کسی میگفتم اینا رو تحویل میدادن ولی چیز خاصی نمیخواستم همین ک میگفتن حق با تواه ی کم دلداری دادن بدنیست

سلام جسارت نمیکنم ولی سن توی مادرشدن خیلی موثره چون ۳۰ سالگی دیگه شخصیت ادم انعطاف پذیر نیس شکل گرفته
حتی برای ازدواج هم مناسب نیس و احتمال ب اختلاف خوردنشون بیشتره چون هردو دیگه شخصیتشون شکل گرفته
من دوقلو دارم منم سختم بوده ولی برگردم عقب دوباره مادر شدن رو انتخاب میکنم
یجاهایی کم اوردم و از مشاوره کمک گرفتم
مدل مادر شدنمو پذیرفتم و حالم بهتر شد قطعا با بزرگتر شدنشون از قبل هم بهتر میشم و بیرون رفتن و اینارو دارم
کلا مسئولیت چیز سختیه ، الان ک توانش هس ادم دوس داره خوش گذرونی کنه ولی تو سن ۶۰و۷۰ دلت میخواد ثمره ی زندگیتو ببینی
وقتی بچه ای نباشه احساس پوچی میکنه ادم
این دیدگاه منه و تجربیات بزرگترها

خوشگلم درکت میکنم منم بااین سن دوتا بچه دارم پدرم دراومده، ولی بازم شکر خدا سالمن

منم حس تو رو دارم بعضی روزها می‌خوام از زندگی استفا بدم کلا خیلی داغونم
البته تا دو سالگی که خواب و خوراک نداشتم بعدش یکم بهتر میشه ،شروع کن ببرمش کلاس مادر و کودک عزیزم بعد از سه یکم تنها میمونه کلاس و اینا بهتر میشه ،بعد از سه خیلی تدریجی جداش کن بزارش مهد چند ساعتی حس خوبی داری، ولی در کل تا آخرش همینه

نمیخوام نا امیدت کنم ولی این حس تا بزرگسالی بچت تا ازدواج تا لحظه مرگ همراهته بچه دار شدن خیلی اتفاق بزرگیه تو زندگی ادم

حالا فک کن تو این اوضاع خواهرشوهرم یه بچه بدنیا اورد با تفاوت ۹ ماه کوچیکتر از پسر من،بعد اون تپل و بخور،بچه من نخور و لاغر،همش مادرشوهرم سرکوفت اونو بهم میزنه

بازم یه بچه بهتره دوتا بشن ک دیگ هیچی ییییییی دهن ادم سرویسه من نمیدومم اونایی ک چند تا دارن چیکار میکنن

دیگ دلیل نمیشه چون تو سختی کشیدی واس همه اینطوری بوده اتفاقا من انقدر دلم واس کوچیکیای بچم تنگ میشه که نگو سختیم نداره بچه بزرگ کردن من بچم الان ۱سال نیمسه نه بیخوابی داشتم نه هیچیه دیگ خدا خیر بده شوهرمو همیشع و همه جا نزاشته تنها باشم

بچه داری تنها سختی هس ک همه خانوما با آگاهی کامل با جون دل میخرن، چه کسایی هستن ک باهزار درمان بچه دار نمیشن شما اومدی ناشکری میکنی، خیلی ناراحتی بچتو بده ب کسیکه میخواد خودتو راحت کن