امشب ک رستا رو گذاشته بودم توی تاب تا بخوابه یهو یه حس غریبی یه دلتنگی یه بغض یه آه یه تاسف و غمگین بودن اومد سراغم
همینجورک داشتم رستا رو‌تاب میدادم یهو چشمام خورد ب کاشی آشپزخونه همونجا زوم کردم روی گل‌های سرامیکاش ...
پیش خودم گفتم واقعا دنیا عجیب کوچیکی هست ...یه روز دلتنگ همین روزا میشم حتی اگه بد گذشته باشه
دلتنگ همین خونه نقلی
دلتنگ دستای کوچولوی رستا و‌ماهلین
دلتنگ بغل گرفتنشون
دلتنگ شیردادن بهشون
دلتنگ نوازش کردن و در آغوش کشیدنشون
دلتنگ لبخنداشون گریهاشون غر زدناشون لجبازیاشون شیطونیاشون
اخ ک چقدر دلتنگ بچگیای رستا شدم
چقدر زود گذشت ..چقدر انتظار کشیدم خدا بهم بچه بده و چقدر انتظار و سختی کشیدم تا رستا ب دنیا اومد ..هنوز نگذشته خدا یه فرشته دیگشو بهم هدیه داد ... فکرشو ک میکنم حسرت میخورم ک چرا رستارو الکی دعوا کردم یا سرش داد زدم وقتی می‌دونم ک بزرگ بشن دیگه نمیتونم مثل بچگیاشون تو آغوشم بگیرم
یا براشون لالایی بخونم

اخ اره والا 🥹

آره واقعا مادر همیشه این حس هارو داره.منم خیلی غصم میگیره بعضی وقتها گریه میکنم،میگم چرا از روزام لذت نمی‌برم بچه ها دارن بزرگ میشن.چقدر نوزاد دوست دارم اصلا نفهمیدم چطوری نوزادیشون گذشت بزرگ شدن🥲

اخ واقعا منم یوقتایی خستم عصبیم یکمی که اهورابچم بهانه میگیره دعواش میکنم چقد عذاب وجدان میگیرم بعدش