من خیلی خوشحالم که خدا بهم یه پسر داده از ته وجودم خوشحالم اما بعضی وقتا دلم میگیره دوست دارم گریه کنم اصلا یه حال بدی میگیرم

منم گاهی خیلی ناراحت میشم میگم نکنه نباید کلا تصمیم به بچه دار شدن می‌گرفتم فکر کنم این حس و اکثرا دارن طبیعی

منم همیطوریم ولی ناراحتم از اینکه حال بد من رو پسرم تاثیر میزاره

منم خیلی وقتا گریه میکنم..هفته های اول که کلا رو مود گریه بودم

بخاطر هرموناهس ب هم ریختن

خیلی طبیعیه این حس که هم خوشحالی هم گاهی وقتا حس ناراحتی میکنی
اولین قدم باید بپذیریم هر دوی این حس ها درون هر مادری وجود داره خوشحال که داره مادر میشه و یه موجود کوچولو به زندگیش وارد میشه اما ناراحتی از دوست نداشتن نمیاد اتفاقا از دوست داشتن میاد هم دوست داشتن خودمون هم بچه این ناراحتی نشون دهنده ی نگرانی ما راجب بزرگ کردنش ،و مسعولیت بزرگی هست که توی زندگیمون اضافه میشه که هیچ جوره نمیتونیم حتی اگه بخوایم هم ازش شونه خالی کنیم از طرفی مادر شدن یه فداکاری بزرگ من زمانم رو آیندم رو تا زمانی که بچم از پس خودش بربیاد فدا میکنم و سعی میکنم باهاش اوقات خوبی رو بگذرونم این فداکاری ابدی نیست هرچند فقط تا زمانی هست که بچمون از پس خودش بربیاد اما همین هم خیلی مهم

دقیقا منم پسر دارم ولی یه وقتایب اینقدر ناراحت میشم که چی بگن

دقیقا منم همینطور مخصوصا تو این شرایط کشور

بخاطر پسر خوشحالی بعد بخاطر پسر ناراحتی ؟
من نفهمیدم