دخترم ۲۵ دقیقه تمام داشت برای گوشی گریه میکرد... در حالی که قبلش اجازه دادم نیم‌ساعت بازی کنه و قول گرفتم بعدش باید بده ... انگار قلبمو رنده کردند اینقدر دلم از گریه های بچم لرزید ☹ میگم نکنه کارم‌استباهه؟ باهاش حرف زدم‌ ، احساسشو تایید کردم‌ ، نشون دادم درکش میکنم ولی توضیح دادم‌چرا نمیتونه بیشتر از این بازی کنه . بعد هم یادآوری اینکه گریه فایده نداره ... ولی به هیچ صراطی مستقیم نشد هر چی پیشنهاد دادم‌قبول نکرد... دیگه بهش گفتم پس من منتظر میمونم هر موقع خواستی با هم بازی کنیم ... اونم درست ۲۵ دقیقه گریه کرد ... مامانایی که بچه هاتون همسن‌ یلدای منه شما تو این مواقع چیکار میکنید؟

پسر منم ظهر همین کارو کرد ندادم بهش ،همین قدر گریه کرد بعد یه چیزی خورد آشتی کردیم و خوابید

بنظرم بهترین رفتار رو داشتی منم توهمچین موقعیتی این برخورد رو داشتم
درسته آدم دلش ریش میشه اما چاره ای نیست
بچه ها برای بدست آوردن خواسته هاشون توی این سن قشقرق و گریه و لجبازی دارن اما دقیقا همینجاست که میشه حد و مرزها رو کاملا مشخص کرد واسشون

خب اون لحظه که گریه می‌کنه حواسو با چیزای دیگه پرت کنم .اصلا گوشی عادتش نده من خودم حساسم ولی شوهرم تا شب میاد گوشی دست بچه میده

منم پسرم دوسال ونیمش هسته اصلا بهش یاد ندادم که با گوشیم ور بره یا ساکت بشه یا بازی کنه ؟ اصلا خودمم وقتی پسرم میادکنارم سریع میزارم یه گوشه گوشیم رو؟ چقدر من از این داستان راحتم؟ باید سعی کنی کنترلش کنی اخه کجا کارت اشتباهه؟ وقتی بهش اسیب میرسانه ؟ پس بهتر یدفعه بشه همه چیز؟بهش نده خودتم دستت نگیر؟ جلوش بگو از گوشی متنفرم اما چاره ای ندارم