مامانا من بیش از حد ب پسرم وابسته ام یعنی طوری ک ی بارم تاحالا با وجود همه خستگیا برا بچم کم نزاشتم حتی نزاشتم گریه کنه دیشب تو خواب یهو پاشد گریه کرد منم گریه ام گرفت این همه وابستگی در آینده بد نباشه

بنظرم این اصلا خوبو قشنگ نیست برای خودت
چرا باید وقتی مادر میشیم خودمونو فراموش کنیم انقدر بچرو اولویت قرار بدیم که همه ی فکرمون فداکردن خودمون براشون باشع
بچه تمام وجود یه مادره قبول ولی تو با تعادلی که بین رفتارت با اون‌و زمانی که اختصاصی برای خودت میذاری بش میفهونی که هرادمی مهمترین دوست خودشه

البته من منظورم این نبود که دقیقا همین برای همه ممکنه پیش بیاد ولی تجربه نزدیک من از وابستگی این بود که براتون به اشتراک گذاشتم چون آدما و روحیاتشون باهم متفاوته
چون‌بچه ما نوزاده و هنوز خودش نمیتونه نیازهاشو اجابت کنه و به ما نیاز صد درصد داره پس این طبیعیه که ما باید صد خودمونو براش براشون‌بزاریم

مادر منم نسبت به برادرم همینطور بود و الان که ۲۱ سالشه هنوزم همینطوره همین باعث شده تو این سن هندز نتونه مستقل بشه و خیلی به پدر و مادرم وابسته س حتی بدون اونا یه شب خونه منکه خواهرشم نمیمونه مادرم هم همینطور 😂 برادرم و بردن پیش پزشک که اون گفت مشکل اصلی مادرمه که اون باید اول خودشو دوست داشته باشه بعد بچه ش اینکه الویت همیشه پسرش بوده باعث عمده مشکلات خودشو پسرش و کلا زندگیشون شده

عزیزممم..درکت میکنم شما رو ..اما بچه ها هم مثل ما آدم ان.احساس های متفاوت و متناقض زیادی مثل ما تجربه میکنند.باید بپذیرم زندگی رو و اونا رو برای این احساس ها امادشون کنیم.