۱۱ پاسخ

بنظرم اصلا مناسب نیست چون کربلا راحت ۵ ۶ روز میکشه و بچه اینهمه تایم نمیتونه تنها بمونه بدون حضور مادر مخصوصا که تواین سن خیلی وابسته ب مادرن

اینکه تجربه داشته باشی کسی به حالت فرقی نداره.
زیر دوسال اینهمه مدت دوری از مادر آسیب جدی میزنه که فقط توو بزرگسالی خودشو نشون میده
مثلا کوچک ترینش طرحواره رهایی .

پس اگ کسی بیاد بگه اره من گذاشتم رفتم ب دوتامون خوش گذشت بچمم هیچیش نشد دلیل نمیشه ک ادم ب خودش مجوز بده

دوست من بچش 8ماع بودگذاشت پیش مامان خواهرش 15روز رفت مکه

گناه داره تنهاش نذار الان سن وابستگیشه

نری بهتره عزیزم ایشالا سال بعد برو

من یه روز گذاشتم شب پیش مامانم موند فرداش برگشتم ولی تجربه چندروز رو ندارم

تاحالاتجربه جدایی از خودتو داشته؟والا دخترمن نیم ساعتم بدون من نمیمونه
خیییییلی اذیت میشه بچت اصن نرو

منم خیلی دلم میخواد برم کربلا
ولی فک کنم خواب دخترم بهم بریزه تا برگردیم و یکم دو دلم

اصلابچه رونبر اونجا پرمریضیه وبچه خسته واذیت میشه'خودت برو وبرگرد

سلام عزیزم بنظر من حتی اگر کسی چنین تجربه ای رو هم داشته انجام نده تا ۲ فکر میکنم ۳ سالگی اوج وابستگی فرزند به مادرش و وقتی ازش دور میشه احساس جدایی و افسردگی میکنه و همیشه این باهاش میمونه

ن تجربه ندارم ولی اگر مطمینی میتونن نگهش دان و خیلی بهت وابسته نیس برو
حتما قبلش بهش بگو میرم و چند روزی نیستم چون بچه ها واقعا میفهمن

سوال های مرتبط

مامان دردونه مامان دردونه ۱۷ ماهگی
درباره بازی- ۸
من خیلی دنبال این بودم که هم سن و سال پسرم پیدا کنم تا باهم بازی کنن. ولی تجربه ام نشون داد که این سن برای هم بازی شدن خیلی زوده. مطلبش رو هم خوندم که بچه ها تو این سن بازی نمیکنن. یه پدیده ای هست به اسم بازی موازی. یعنی هر کدوم برای خودشون بازی میکنن.
بچه های کم سن تر ، بچه های بزرگتر و بچه های دقیقا هم سنش رو امتحان کردم.
کلا از دیدن هر نوع بچه ای خوشحاله☺️
بچه های کوچیکتر رو دوست داره نگاه کنه و ناز کنه و دست بزنه. بچه های هم سن خودش خوب میتونن با هم راه برن، بیشتر با هم به به میخورن و دبنال هم راه میفتن و سر اسباب بازی دعواشون میشه😅
بچه های حدود ۲ یا ۳ سال خیلی تجربه جالبی نبوده. چون خیلی تو اون سن بچه ها بچن و همینطور لجباز و خودمحور میشن.
بچه های سن بزرگتر حدود ۴ یا ۵ و ۶ هم با دخترا بهتر کنار میاد.مواظبشن. رعایتشو میکنن. پسرها خیلی ورجه وورجه دارن تو این سن انگار‌ یه جا بند نمیشن که البته طبیعیه.
بچه های بزرگتر که دیگه مدرسه ای شدن هم خیلی دوستش دارن خیلی توب مواظبشن. ولی خوب دیگه پسرم نمیتونه به اون صورت باهاشون بازی کنه.
و اینکه تو این سن باید حتما بازی با نظارت و دخالت بزرگترا باشه. باید اگه دعواشون‌میشه دخالت کرد حتما.
سن پسرم ۱ سال و ۴ ماهه.
و از همون موقعی که میتونست بشینه قرارهای دوستانه براش میذاشتم.
الان چندتا دوست داره که خونمون میان و خونشون میریم. فکر میکنم بیشتر دوس داره که نی نی بیاد خونمون و باهاش تو اتاقش بازی کنه. ولی رفتن به خونه بقیه و اسباب بازی های جدیدم خیلی براش جالبه.
خانه بازی هم بردمش چند بار. از وقتی تونست خوب راه بره. ولی با کسی هم بازی نمیشه. خودش بازی میکنه ولی بودن تو محیط بچه ها رو مسلما خیلی دوست داره.