مامانا کسی اطلاعاتی داره که ترومای کودکی چجوری درمان میشه؟؟من دخترم وقتی گریه میکنه انگار دیوونه میشم و سرش داد میزنم و عصبی میشم و... بعد خودم پشیمون میشم!الان که فکر میکنم میبینم این رفتارم ریشه در کودکیم داره که وقتی گریه میکردم بابام سرم داد میکشید و میومد سمتم حمله میکرد درسته نمیزد ولی ادای زدن رو درمیاورد و من خیلی میترسیدم و گریه نمیکردم!!الان انگار ناخودآگاه همین رفتارو سر دخترم درمیارم حالا یکم تفاوت داره که نمیرم بزنمش ولی دلیل گریه هرچی باشه عصبی میشم و ناخودآگاه باهاش بد برخورد میکنم مخصوصا وقتی دوتامون خونه تنهاییم!!دلم نمیخواد اینجوری باشم دخترم آسیب میبینه خودمم ناراحت میشم اما دست خودم نیس چجوری اصلاحش کنم حالا که علتشو فهمیدم؟؟!!اگه کسی اطلاعی داره راهنماییم کنه شرایط مشاوره رفتن رو ندارم

چند تا راهکار عملی برات می‌نویسم
🔹 ۱. آگاهی لحظه‌ای (Mindfulness):
وقتی می‌بینی صدای گریه دخترت داره حالت رو عوض می‌کنه، قبل از هر واکنش یک مکث کوتاه کن. مثلاً:

چند نفس عمیق بکش. (۴ ثانیه دم، ۴ ثانیه حبس، ۴ ثانیه بازدم)

حتی اگه لازمه برای چند ثانیه چشماتو ببند.
این کار کمک می‌کنه مغزت از حالت “خطر و عصبانیت” به حالت “آرامش و کنترل” برگرده.
🔹 ۲. فاصله گرفتن امن:
اگر حس کردی کنترل نداری، اشکالی نداره برای یکی دو دقیقه از اتاق بری بیرون (تا وقتی که دخترت در خطر نیست). این کار بهتر از داد زدن یا برخورد تند هست.
🔹 ۳. بازنویسی تجربه‌ها:
وقتی گریه دخترت رو می‌بینی، مغزت یاد کودکی خودت می‌افته و گارد می‌گیره. سعی کن به خودت یادآوری کنی:
«این بچه داره گریه می‌کنه چون به من نیاز داره، نه اینکه داره منو اذیت می‌کنه.»
می‌تونی حتی یه جمله‌ی آرام‌بخش برای خودت بسازی و با صدای آروم زیر لب تکرار کنی.
🔹 ۴. مراقبت از خودت:
خیلی وقت‌ها عصبانیت از خستگی، تنهایی و فشار زندگی هم میاد. تا جایی که می‌تونی:

خواب کافی داشته باش.

آب و غذای کافی بخور.

حتی ۱۰ دقیقه در روز برای خودت وقت بذار (کتاب، موسیقی، قدم زدن).
🔹 ۵. جبران بعد از عصبانیت:
اگر گاهی باز هم عصبانی شدی (که طبیعیه)، بعدش با دخترت آروم حرف بزن، بغلش کن و بهش بگو: «مامان عصبانی شد ولی تقصیر تو نبود. دوستت دارم.»
این کار کمک می‌کنه زخم جدی در دلش نمونه.
🔹 ۶. تمرین‌های ترمیم درونی:
چون ریشه‌اش در کودکی خودته، می‌تونی تمرین کنی با «کودک درونت» مهربون باشی. مثلا هر شب چند دقیقه چشم‌هاتو ببند، خودت رو در سن کودکی تصور کن و به اون بچه بگی: «می‌دونم ترسیدی. من الان کنارت هستم. دیگه تنها نیستی.» این کار به مرور شدت واکنش‌هات رو کم می‌کنه.

الان اگه اینستا داری بزن پیج بادوم دکتر عزیزی دوره داره با چند تا روانشناس دیگه ۵۰۰ و خورده ای شده دوره اش

کتاب والدین سمی و تربیت بدون فریاد شاید برات خوب باشه

چقدر حالات منو توصیف کردی، منم وقتی تنهام ببشتر عصبی میشم

عزیزم به هیچ چیز وگذشته ربط نداره همه اینطورن
اون لحظه که عصبی میشی به این فکر کن گذره موقت چن دقیقه بعد اروم میشه
تو دلت نمیخاد یه غریبه به بچت چپ نگاه کنه اذیت کنه چه برسه به گریه بندازه
اونوقت با خودت بگو بادستا خودت بهش خشمگین میشی
من عصبی ترین ادمم
ولی تاحالا بابچم اینطورنبودم هیچوقت بهش عصبی نشدم همه چی بهم میریزه میشکنه ولی هیچی به هیچی
نک بچم باشه
شایدبه این خاطر که عادت دادم خودم رو تلقین کردم به خودم این جملات بخاطر همین هرکاری میکنه فقط میحندم بهش حتی وقتی گریه میککه

حتما حتما تحت نظر مشاور و روانشناس قرار بگیر

منم دقیقا همین حالتای تو رو دارم دقیق خود منم