بچه ها یچی بگم
الان داشتم لباسای نی نی که میخوام ببرم بیمارستانو میشستم وسایلاشو نگاه که کردم انگار یجوری شدم
بین خواستن و نخواستن نمیدونم چجوری بگم دچار یه دوگانگی ام در طول روز با بچه حرف که میزنم بغض میکنم خیلی دوسش دارم ولی گاهی ته ته ذهنم میاد نکنه زوده نکنه نتونم از پسش بربیام نکنه دوسش نداشته باشم نکنه....بعد عذاب وجدان میگیرم
یه حس مزخرف دارم اصن انگار از درون با خودم کنار نمیام چیکار کنم بهتر شم گاهی خیلی احساس ناامیدی دارم

عزیزم اول به خودت بگو که دیگ داری مامان میشی زوده یا دیره دیگ نداره با خودت تکرار کنم من باید همه جوره پشت بچم باشم همه جپره حمایتش کنم کم نزارم وباید دوسش داشته باشم این فکرایی که تو میکنی برا قبل بارداری هست مامان قوی باش هورمونات بهم ریخته نگران نباش درست میشه

منم بعضی وقتا احساسات منفی سراغم میومد
ولی وقتی نی نی رو میدن بغلت شیرین ترین لحظه ی زندگیته
انقد عشق و مهرش به دلت میفته که دلت میخواد واسش بمیری
اصلا نگران نباش بعد به دنیا اومدنش فقط خداروشکر میکنی که این نعمت رو بهت داده

بخاطر تغییرات هورمونیه
من بعضی وقتا میگم خدایا ینی من میتونم از پسش بربیام
بعد با خودم میگم خدایی که داداتش خودشم نگهدارشه

میترسم از مسوولیت هاش و....میترسم از پسش برنیام

منم همین فکرارو میکنم 🫠

طبیعیه بخاطر تغییرات هورمونی و استرس

منم همین فکرا میکنم دلم یع جوریه

خیلی دیر نیست واسه این چیزا ؟؟ قبل اینکه بیاد تو وجودت بزرگ بشه باید فکرش و میکردی
چجوری میتونی این فکر و کنی من اصلا نمیتونم ب ی لحظه نبودن و نداشتنش فکر کنم

طبیعیه
مخصوصا اوایل که خودت هم ضعیفی. من به پسرم نگاه میکردم میگفتم چه جوری بزرگش کنم. ماشالا الان ۵ سالشه. جونمو واسش میذارم. تمام وقت و انرژی‌م رو واسش گذاشتم

به دنیا بیاد همه چی درست میشه خیلیا همینن
حالا من ۱۸سالمه گاهی وقتا احساس میکنم ناشکری میکنم که زود بود ولی از بند بند وجودم دوسش دارم یعنی نباشه میمیرم🥺