مدتیه به دخترم یاد میدم که اول باید خودمون رو دوست داشته باشیم ،دوم دیگران
یا مثلا بهش میگم باید درس بخونی تا دکتر بشی
(زندایی من به دخترش از بچگی همینو گفت ،الان دخترداییم دندونپزشک شد).
الان مشکل من اینه
دخترم میگه با خنده
خودم رو دوست ندارم
دکتر نمیشم
آرایشگر میشم
چیکار کنمممم ؟؟؟؟
میدونم نباید بهش گیر بدم
ولی باید چیکار کنم که حرف منو بپذیره

بچه تا تو خونه یاد نگیره نه بگه فردا بره تو جامعه نمیتونه به کسی نه بگه
اتفاقا خداروشکر کن که بابت یه چیزایی میگه نه

تو خودت رو دوس داشته باش خودش یاد میگیره با گفتن نمیشه

ياد يه بنده خدايي افتادم اينقدر به بچه هاش فشار اورد كه هر چهار تا بچه دكتر شدن ولي الان فقط يه نفرشون تو زمينه پزشكي فعاليت داره يكيش كه افسرده شده و خونه نشين، يكي ديگش مغازه داره ،...
بزار كاري رو كه بهش علاقه داره انجام بده در غير اين صورت حتي اگه دكتر بشه باز هم موفق نميشه

مگه به حرف زدن عزیز قرار نیست همه بچه ها دکتر بشن هر چیزی که دوست دارن باید بشن هر چیزی که استعداد دارن خیلی می‌خواین مادر خوبی باشی استعداد بچه رو پیدا کن پرورش بده نه اینکه بگی باید دکتر بشی، قسمت اول هم شما اول باید خودتو دوست داشته باشی تا اون بچه هم یاد بگیره

حالا من بچه‌م هم اگه یه وقت بگه میخوام دکتر شم بیخود :))

واقعا فکر میکنی خوشبختی نهایی اینه...؟
نمیدونم هر کس یه نظری داره اما من اصلا اینطوری بچمو بار نمیارم حداقل تلاشم در این راستا نیست
اگر در وجودش استعداد و علاقه دیدم حتما صدمو میذارم به نهایتش برسه حالا میخواد پزشکی باشه نجوم باشه هنر باشه یا هر چی
اولویتم حرف و جملات اولته اینو بفهمه که هم جسمش هم روحش هم زندگیش ارزشمنده و عزت نفسش بالا بره
من تو مدارس خاص درس خوندم
بچه هایی ک برچسب تیز هوشان داشتند همگی کمالگرا
حتی ضعیفترینشون
از کلاس سی نفره شاید ۳ نفر بودیم ک پزشک و دندونپزشک نشدیم طرف ریاضیات هم همگی دانشگاهای شریف و امیرکبیر و... اوردن
موندم ک چرا پزشکی نیاوردم ولی خسته بودم و سال اول انتخاب رشته کردم بره
تموم سالهای تحصیلم افسرده بودم تا مدت ها بارش رو دوشم بود
از ی جا ب بعد ب خودم اومدم دیدم من عمیقا پزشکی و... نمیخواستم دلم زندگی و خونه داری و زنیت میخواد کار خوبی داشتم راحت گذاشتمش کنار
الانم خودمو با شرایط و زندگی دوست پزشکم مقایسه میکنم میبینم اون اصلا انتخاب و سلیقه من نبوده خداروشکر ک پزشک نشدم
میدونم صلاحشو بهترینها رو میخوای براش الانم هر طور خودت میدونی ولی نظرتو تحمیل نکن به بچه ت‌‌....

چرا به بچه اجبار می‌کنی
حق داره دیگه منم باشم همینو میگم
هر کی هر شغلی دوست داره می‌ره در. آینده
چون بچته دلیل نمیشه هر چی تو بگی گوش کنه یا اجبارش کنی
شما وظیفه داری زندگی خودت رو کنی
بچت هم زندگی خودش رو کنه حالا یه جایی رو اشتباه می‌ره راهنمایی کنی

دو سال دیگه با این رفتارت قطعا بچت ازت زده میشه

دختر من پدرش پزشکه خودمم بیهوشی ام ولی همیشه میگه دوس دارم آقای فروشگاهی بشم 😄😄😄

حرفت خیلی غلطه،نباید بگی باید درس بخونی تا دکتر شی ،این یعنی اگه چیز دیگه ای شدی یا اگه درس نخوندی ما دوست نداریم ودیگه مهم نیستی ،یکی توی ورزش یکی تو درس یکیم توی زمینه دیگه مهارت داره باید استعدادشونو بشناسیم و تواون زمینه پیش ببریمیشون ،قرار نیس چون زندایی شما به بچش گفته اونم دندون پزشک شده ،حالا همه همینجورشن ،اتفاقی بوده،،پس اگه اینطور بود الان همه اونچیزی که میخواستن وداشتن .
به بچه بخصوص تواین سن تا باید بگیم ،لجبازی میکنن و توجه نمیکنن . فعلا بذار اونجور که دوست داره بشه

بچه ها اونی نمیشن ک مامیخوایم اونی میشن که هسیم