خانما سلام صبح تون به شادی

یه سوال

من از وقتی بچه بودم و یادم میاد حتی تو مدرسه آدم تنهایی بودم دیدی هرکی با یکی دوست میشه ولی من دوستی نداشتم همیشه تنها بودم خودمم از این موضوع اذیت میشدم بعد بزرگ تر که شدم ازدواج کردم والان خونه شوهر هم همینطورم تنهام با کسی رفت وآمد ندارم یا اگر با کسی برم یه بار میریم و اونا میان و تمام حس میکنم بهشون خوش نمی گذره یا نمیدونم نمیتونم باهاشون ارتباط بزارم خود ما که با خواهرم مقایسه میکنم میبینم چقدر دوست داشت همه باهاش قرار میزاشتن که پیشش باشن و باهاش حرف بزنن ولی من نه

اینا را بی خیال که تا به امروز خودم از خودم خسته شدم و اذیتم حالا

نمیخوام دخترم مثل من بشه دیروز بردمش خانه بازی انگار با کسی نمی تونست دوست بشه یا اگر میخواست اونا نمیشدن تکلیف چیه چکار کنم مثل خودم نشه

شما باید مشکلتونو از ریشه حل کنین چون پدرومادرتون بهتون بها ندادن و حس دوست داشتنی بودن بهتون ندادن شما همیشه این حس رو دارین باید این حس رو بزارید کنار با دخترتون حرف بزنید که چقد خوب و دوس داشتنیه اون موقع تاثیرشو میبینین

منم ی دوست ندارم ک باهاش رفت وآمدکنم ،اونوقت خواهرم وقت نداره بعضی روزا ک جواب گوشیشوبده همه جادوست داره وباهمه خوبه ،همه فکرمیکنن من خودمومیگیرم وهمه میخوان توفامیل روموکم کنن درصورتیکه من دختردایی و دخترعمه های کوچیک ترازخودمومثل خواهدمیدونم امااونابامن دررقابتن باده سال تفاوت سنی حتی

عزیزم حرفهای مامان غنچه کاملا درسته
دستت رو بزار رو زانوهات و یه یا علی بگو و همه ی تلاشت رو بکن تا بچه ت مثل خودت نشه
من ک همه ی سعی م میکنم پسرم چیزهایی ک من تجربه کردم رو تجربه نکنه
با اینکه مادرم رو خیلی خیلی دوسش دارم اما وقتی ب کودکیم فکر میکنم هیچی ازش یادم نمیاد،چون درگیر بچه های دیگه ش بود

قربونت عزیزم

با یبار درست نمیشه
باید انقدر ببریش توجامعه تا راحت ارتباط بگیره مهد ببرش اگ زیاد تو خونه تنهاید
باهاش زیاد حرف بزن
بحث دوست شدن بچه هام ک گفتی عادیه عزیزم پیش میاد