من ی چیزی رو فهمیدم
که وقتی با بچم ی مهمونی میرم ک اونجا بچه های هم سنش هستن و بهتر از اون رفتار می‌کنند و جیغ جیغو و لجباز نیستن بیشتر از دستش عصبی میشم
ینی ناخودآگاه تو ذهنم این مقایسه صورت میگیره و بیشتر عصبیم میکنه
اخه ماشالا بچم تو لجبازی و بد غذایی و گوش ب حرف نبودن رنک اول رو داره
تو خونه انگار انقد ازش عصبی نمیشم
راهی هست؟؟؟؟

من بیشتر برخورد دیگران اذیتم میکنه تا خودبچم به خاطر همین زیاد جایی نمیرم حتی خونه خانوادمم مجبوری میرم چون هیچ کسی درک نمیکنه و بچم آزاد نمیزارن خونه خودم راحترم

ازت حس آرامش باید بگیره
محبت کلامی و بغل کردن و توجه رو چندین برابر قبل کن
راه میری غذا میپزی کاراتو میکنی براش زبون بریز
بهش بگو چی دوست داری بدم بازی کنی باهاش
چی میخوای برات بیارم
تا هفت سالگی غرق محبتش کن
هرچی بیشتر به مرور زمان لجبازیش کمتر
جایی میری باز محبتت فوران کنه،هی ازش تعریف کن قربون صدقش برو بی هوا بغلش کن.خوبه خوب میشه.اینم راهش

از هفت به بعد باید آداب مختلف رو یادش بدی آداب سر سفره نشستن آداب مهمونی رفتن و....

منم کلا تو ول خودم مقایسه میکنم همش میگم خوشا به حالش