~قصه تلخم ~36همیشه حتا بچه های حاج حسنم رو مثل دخترای و پسرای خودم میدونستم
این اواخر موقع کرونا بود مریضی سختی امد منم که تمیز کار و. وسواس حاج حسنم چند وقتی بود که دیگه خونه نشین شده بود حالش خوب نبود رفتیم دکتر دکتر گفت سلطان کبد داره دکتر جوابش کرده بود یعنی روز نبود اشک نریزم درسته قدیما دوسش نداشتم ولی حالا چرا خیلی بچهام که بزرگ شده بودن رفته بودن دنبال زندگیشون فقط همین حاج اقا برای من میموند.... این اواخر هم کلا دستشویی رفتن غذا خوردن همچیز سختش بود خیلی زیاد که بیمارستان بستریش کردیم هروز بچهامون میومدن سر میزدن. تو بیمارستانی بودیم که روز هزاری فوت میکردن ازبیمارستان کرونا بیشتر شده بود که حاج حسنم مبتلاش شد 12 روز تو بیمارستان بستری بود الحمدالله کرونا رو شکست داد که حتا خود دکترا هم متعجب موندن با این سنش چجور تونسته از پای مرگ نجات پیدا کنه اوردیمش خونمون ولی حالش خوب اصلا نبود گوشه ای خونه براش ملافه انداختم منو یگانه عروسم ازش پرستاری میکردیم باید با نی این اخریا بهش غذا میدادیم وقتی نگاه حال روزش میکردم گریم میگرفت ماه محرم شد هیچ از خونه پامو بیرون نمیزاشتم چون حاج حسنم تنها بود صدای هئیت میومد رفتم دیدم داره اروم زیر لب چیزی زمزمه میکنه و اروم سینه میزنه دم در خشکم زد دخترام دورش نشسته بودن زهرا فاطمه پسرم علی اکبر داشتن بالای سرش قران میخوندن مثل هروز دوازدهم محرم بود درست قشنگ یادمه روز عاشورا بود با اصرار دخترام رفتم هئیت رفتم روی پشت بوم نماز روز عاشورا رو خوندم تا امدم

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط