ینی من بعد سه ماه اومدم شهرمون خونه مامانم اینا
اول ک رفتیم خونه مادرشوهرم اینا من ک کلا سنگین بودم باهاشون سه ماهه نه بچه رو ختنه کردیم زنگ زدن نه واکسن اصلا کلا نه رنگ ردن نه پیام دادن پشت منم ک میشینه همه حا حرف میزنه عوض تشکره وقتی میومد خونم با بچه ازش پذیرایی میکردم یکم خواست غر بزنه شوهرم جوابشو داد گفت اگه خیلی دلت تنگ میشه ی پیام ک میتونی بدی بگی عکس بچه رو ببینم میگه هیچ وقت نمیگم شکا وظیفتونه عکس بچه رو برام بفرستید 😐جلو من نمیگه وگرنه دارم براش بعد بچه چون بزرگ شده غریبی میکنه هی خودشو کج و کوله ک اره بچع مارو نمیشناسه
از اونور برادر شوهرم دو تا بچه کوچیک داره ک انقد شیطون و ادیت کنن ک حد نداره میگه اره بچه رو بگیر بیا خونه ما بذار آدم ببینه خونشون کجاست غرب تهران گفتم شما نگران یونا نباشید از ماه دیگع میریم کلاس مادر کودک هر روزم میبرمش بیرون دور میزنیم میگه نه ببار با بچه های من بازی کنن🙄یچه رو حبس کردی تو خونه گفتم الان این آدمایی ک شوهراشون بخاطر کار میرن شهر دیگه تک و تنهان چکار میکنن؟؟؟؟میگه اونا استثنان
واقعا نمیدونم ب کسی چ ربطی داره واقعا نمیفهمم حالم بهم میخوره از همشون
همه هم تقصیره مامانمه همششششششش

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط