سلام مامانا
چند وقت پیش به ی پستی توی اینستا برخوردم ک چندتا کتاب راجب تربیت فرزند معرفی میکرد
یکی از اون کتاب ها این بود: کودک ، خانواده ، انسان
دوتا مادر پنج سال کارگاه های تربیت فرزند میرفتن و زیر نظر یه پزشک با توجه ب تجربه هاشون این کتاب رو نوشتن
نثر ساده و روونی داره و از خوندنش لذت میبرید
من هنوز کامل کتاب رو نخوندم ولی دلم میخواد این بخشش رو با هاتون ب اشتراک بزارم


کاش می‌توانستم والدین را متقاعد کنم که درد کشیدن رشد بچه ها را تسریع می‌کند و مبارزه ، شخصیت آنها را میسازد
والدین آنقدر دلشان می‌خواهد فرزندانشان را خوشحال ببینند که آنها را از تجربه رشد دهنده ای مانند یأس محرومیت و غم محروم میکنند...

واقعا این تیکه منو خیلی ب فکر فرو برد
همه ما وقتی درد بچمونو واسه خرابی ماشین و عروسکش میبینیم تمایلمون اینه ک بگیم غصه نخور یکی دیگه برات میگیرم اما اگه جمله ای مثل می‌دونم دلت براش تنگ شده و دوست داشتی بازم باهاش بازی کنی رو بکار ببریم بهترین کمکو کردیم به بچمون واقعیت رو گفتیم و اجازه دادیم غمش رو بروز بده ما باید درد و رنجش رو بشنویم جای راهکار دادن کنارش باشیم و بهشون اجازه بدیم ک خودشون رشد کنند.

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط