مامانا‌ بیاید یکم درد و دل کنیم. من خیلی نسبت به خودم عذاب وجدان دارم. یه وقتایی که پسرم خیلی نق میزنه یا یهو گریه های شدید میکنه و بهونه میگیره، خیلی عصبانی میشم، خیلی سعی میکنم بروز ندم. شاید بگم ۸۰ درصد موفق میشم ولی ۲۰ درصد مواقع عصبانی میشم. سرش داد نمیزنم، صدام یکم بالا میره و هی میگم گریه نکن انقد گریه نکن...نمیتونم باهاش همدلی کنم اصلا و حتی شده انقد خسته و عصبی شدم گذاشتمش زمین چندثانیه رفتم آب بخورم و بیام و اونم مداااام گریه کرده. همش تو ذهنم مرور میشه و نشخوار ذهنی میکنم و خودمو سرزنش میکنم. حالم همش بده و حس میکنم چرا نتونستم درست باهاش همدلی کنم😓😓😓😓

افرین خیلی خوب خودتا کنترل میکنی همه
ی ما یه وقتایی از کوره در میریم منم تمام
تلاشم اینم رو بچه هام اثر بدی نذارم شاید
هممون یه وقتایی داد میزنیم مهم کنترل
کردنشه همون که میزاریش زمین و میری
آب بخوری یعنی کنترل کردن

عزیزم این اتفاق برای همه میفته
همه خسته و عصبی میشیم هممون دلمون میخواد فریاد بزنیم ولی مهم همین کنترل کردن خودمونه، اینکه بتونیم به خودمون مسلط بشیم
اینجور وقتا بگیر بغلت باهاش برو پشت پنجره یه چیزی ک دوست داره بده دستش آرومش کن
منم یه وقتا دستم بند بوده یا کار داشتم جانا گریه های وحشتناک کرده ولی میرم پیشش سریع آرومش میکنم ، میچسبونمش به خودم و بوسش میکنم.