یه متنی دیدم نوشته بود که همراه بچه هامون باید بزرگ شدن خودمونم جشن بگیریم..
با خودم فکر کردم واقعا درسته..
یاد روزایی میفتم که دل توی دلم نبود پسر کوچولومو بغل بگیرم..
روزای اول به دنیا اومدنش که با وجود سردرد وحشتناک و درد بخیه هام
بغلش میکردم و با دیدن صورت ماهش لبخند میزدم و به خودم میگفتم
دیدی تموم شد استرسای بارداری؟
وقتایی که کولیکش اذیتش میکرد و اونقدری روی پام میخوابوندمش که بعدش احساس میکردم زانوهام حس نداره برا حرکت ولی بازم تونستم و از پسش بر اومدم
هر مرحله ای که با نور چشمم میگذرونم و همه ی چالشایی که قراره باهم بگذرونیم باعث میشه جفتمون بزرگ بشیم و رشد کنیم
این متنو برای همه ی مامانایی مینویسم که واقعاااا و از ته دل تموم خودشونو برای کوچولوشون میزارن
اول که بیاین بغلم 😍😍❤️🥺🥺
بعدم میخوام بگم که میدونم سخت میگذره و حسابی خسته میشی گاهی
اینو بدون که خستگیت باعث نمیشه تو مامان بدی باشی...
تو تموم دنیای کوچولوت یا کوچولوهاتی...
کافیه یه بار خودتو جای اونا بزاری..تو یه قهرمان قوی و یه الگویی واسه بچه هات که بهش افتخار میکنن

خدا قوت به همه ی مامان گلیااا❤️