یعنی متنفرم از خودم، کاش هیچوقت به زور بازی و سرگرمی به بچم غذا نمیدادم، اصلا ولش میکردم به حال خودش به درک هر چی میشد واسم مهم نبود، بخدا دوتامون دیونه شدیم، تا کی باید اوضاع اینجور باشه
یعنی یک هفته ولش کردم بخدا یه قاشق غذا نخورد، الآنم غذا رو می زارم جلوش اصلا حاضر نیست دست به قاشق بزنه همش میگه تو بهم غذا بده که اونم با بدبختی میخوره

پسر منم‌اگه نشونمش گوشی ندم اصلا نمیگه گشنمه ۳ سال و نینشه هنوز سر سفره با منو باباش ننشسته غذا بخوره

یکم تحمل کن صبر داشته مقاومت کن بزار جلوش خودت بهش نده گرسنش میشه میخوره ولی باید صبر کنی اون نقطه ضعفتو میدونه نمیخوره که بهش بدی و بازی کنی باهش ولی وقتی هم گذاشتی جلوش اصلا حساسیت نشون نده هی نگو بخور بی محلش کن اگه هم نخورد بردارش از جلوش برات مهم نباشه ببینه برات مهم نیست میخوره کم کم

منم هربار میگم ولش میکنم... بعد که رهاش میکنم عین چی افسرده و روانی میشم

یه دکتر غدد وقت بگیر معجزه میکنه

غمت نباشه پسر منم همین جوره بیچارم کرده

ببخشید وزن بچتون چقدره

دقیییییقا منم همین مشکلو دارم بعضی وقتا با خودم میگم یعنی میشه یه روزی فاطمه با ما دور سفره بشینه غذاشو بخوره
یا حسرت به دلم مونده خودش یه روزی بگه مثلا مامان امروز غذا چی داریم؟ اینو درست کن اونو درست کن
غذا خوردنش تشریفات داره... گوشی . کارتون. بالشت ... که حواسش پرت بشه

هر بچه ای یه مکافات داره.پسر من شکمو و خوش خوراکه.ولی سر دسشویی رفتنش افسرده شدم.صبوری کن حساس نشو تا درست بشه

تنها مشکل من تو این 4 سال شیر و غذا خوردن این بچه بوده، بخدا دیگه افسرده شدم