پارت ۴
وقتی محمود خان با من درباره میلاد صحبت کرد، چهره‌اش پر از نگرانی و دلسوزی بود. او گفت: "میلاد همیشه توی خودش بوده. محدودیت‌های جسمی‌اش باعث شده که از جمع‌ها دور بمونه و کمتر با کسی ارتباط برقرار کنه. اما من نمی‌خوام اینطور ادامه بده. احساس می‌کنم باید کاری کنیم که اون از این پوسته بیرون بیاد و بتونه زندگی بهتری داشته باشه."میلاد پسرخوبیه ولی دنیا همیشه برای ادمهای مثل اون مهربون نیست نمیخوام بخاطر محدودیتهاش کسی اونو مسخره یا قضاوت کنه

: "آقا محمود، شاید اولین قدم این باشه که به میلاد یک حس اعتماد به نفس بدیم. باید کاری کنیم که خودش رو باور کنه و احساس کنه که می‌تونه از محدودیت‌هاش عبور کنه."

محمود خان با سری که از تأیید تکان می‌داد گفت: "کاملاً درست می‌گی. شاید اگر میلاد فرصتی داشته باشه که استعدادهاش رو نشون بده یا مهارتی رو یاد بگیره، بتونه به خودش اعتماد کنه."

این مکالمه باعث شد که من و محمود خان شروع به برنامه‌ریزی کنیم. پیشنهاد دادم که کلاس‌ها یا فعالیت‌هایی برای میلاد ترتیب داده شود که به او اجازه دهد توانایی‌هایش را به نمایش بگذارد. علاوه بر این، تصمیم گرفتم بیشتر وقتتان را با میلاد سپری کنم تا به او کمک کنید احساس تنهایی کمتری کند.

بقیش.

عزیزم ما داریم میخونیم میشه تند تر بزاری😉

ترس محمود خان کاملاً قابل درک است. او به عنوان یک پدر، نمی‌خواهد میلاد در معرض قضاوت‌های ناعادلانه یا تمسخر دیگران قرار بگیرد.
اون روز که با محمود خان حرف زدم تو صورتش پر از شک و تردید بود وبارها تاکید کرد که میلاد تاحالا بجز پرستارهاش که با هیج کدوم سازگاری نداشته ارتباط نداشته حتی از فامیل هم دوری میکنه و از جاهای شلوغ خوشش نمیاد و عصبی میشه
به نظرم میلاد بیشتر از هر چیزی به حمایت و اعتماد نیاز داره. اگر ما بهش نشون بدیم که بهش ایمان داریم، اون هم می‌تونه خودش رو باور کنه. شاید بهتر باشه به جای پنهان کردنش، بهش کمک کنیم که با اعتماد به نفس وارد جمع بشه."