من دوست دارم بعضی وقتها با بچم بازی کنم ،ولی اون دوست داره بازی خودش رو بکنه .یا اینکه مثلاً چیزی رو می‌خوام یادش بدم ،دوست داره ،تو روش خودش بازی کنه و گریه می‌کنه .
کی بچش مثل پسر منه؟
قلقشون چیه؟

خب اشکالش چیه .ب نظر من اون خودش داره همه چیزو کشف میکنه .مثه دانشمندا

بایدبه دل بچه راه بری زمانیکه اون دوست داره بازی کن نه زمانیکه خودت وقت داری
هروقت اون دلش بخوادنه بااجبارشما

قلقش اینه بذاری هرجوری دوس داره بازی کنه
خلاقیتش هم بیشتر میشه
حتی اگه طبق اصول ذهنی ما نباشه
فقط کار خطرناکی نباشه
بقیه اش اوکیه

پسر منم اینجوریه ولی این خوب نیست اصلا ، توجه اش چجوریه ؟ گفتارش در چه حده ؟ دستور پذیری اش خوبه ؟ من پسرم تو عالم خودشه با خودش بازی میکنه به خاطر همین خیلی محدود حرف میزنه بردمش گفتاردرمانی گفت باید بتونه با شما بازی کنه ، گفت باید مادر روزی ۲ ساعت غیر پیوسته با بچه بازی کنه در قالب بازی آموزش هم بهش بده

خب تو هم ب روش اون باهاش بازی کن 😁بزار بیشتر لذت ببره بهش بگو منم تو بازیت راه میدی بگو خیلی دوست دارم باهات بازی کنم اگه رات داد یواش یواش میتونی مسیر بازیش رو عوض کنی ولی من پسرم داره بازی می‌کنه سعی میکنم کاریش نداشته باشم نگاه میکنم و ازش لذت میبرم گاهی خودم ازش می‌خوام باهاش بازی کنم گاهی خودش میخواد ی وقتایی باهم نقاشی میکشیم کتاب می‌خوانیم ازش سوال کن اوکی بود وارد بازیش شو گریه هم نمیکنه

اگه تلویزیون زیاد نگاه نمیکنه و گوشب دست نمیگیره خودش بازی کنه اشکال نداره
اگه بتونی نیم ساعت تایم مفید باهاش داشته باشی کافیه

اشکال نداره پسر منم همینطوره برای خودش بازی می‌کنه بزار راحت باشه

تو از بندگان خاص خدایی خوش ب‌حالت

پسرم منم دقیقا اینجوریه ولی هنوز موفق نشدم قلقشو پیدا کنم