۱ پاسخ

من تا حالا نزاشتم پسرم تلوزیون نگاه نه اطرافیام مسخرم میکنن و طعنه میزنن همش به بچم میگن قرنطینه ای ولی برام مهم نیست میدونم که دارم کار درست رو انجام میدم 😉
انشالله که در اینده شاهد نتایج مثبتش باشم

سوال های مرتبط

مامان توت فرنگی مامان توت فرنگی ۱۱ ماهگی
📺 تأثیر تماشای تلویزیون بر کودکان زیر یک سال؛ علم چه می‌گوید؟ 

💡 بسیاری از والدین برای سرگرم کردن نوزادانشان از تلویزیون یا ویدیوهای آموزشی استفاده می‌کنند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که این کار می‌تواند تأثیرات منفی بر رشد مغزی و شناختی نوزادان داشته باشد. 

### 🔍 یافته‌های علمی درباره تماشای تلویزیون در نوزادان: 

🔹 🔸 تأخیر در رشد زبانی 
مطالعات نشان داده‌اند که نوزادانی که در معرض تلویزیون قرار می‌گیرند، کلمات کمتری یاد می‌گیرند زیرا تعامل کلامی کمتری با والدین دارند. تحقیقات دانشگاه واشنگتن نشان داد که هر ساعت تماشای تلویزیون، منجر به کاهش تعداد کلماتی می‌شود که کودک از والدین خود می‌شنود. 

🔹 🔸 اختلال در رشد اجتماعی و عاطفی 
تماشای تلویزیون تعامل چهره‌به‌چهره را کاهش می‌دهد. نوزادان برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی به ارتباط مستقیم با والدین و مراقبان خود نیاز دارند، نه صفحه‌های دیجیتالی. 

🔹 🔸 کاهش تمرکز و مشکلات شناختی 
برخی تحقیقات حاکی از آن است که تماشای بیش از حد تلویزیون در سال اول زندگی ممکن است با افزایش خطر ابتلا به مشکلات تمرکز و بیش‌فعالی در آینده مرتبط باشد. 

🔹 🔸 اختلال در خواب 
نور آبی ساطع‌شده از تلویزیون می‌تواند ریتم خواب کودک را مختل کند و باعث کاهش کیفیت خواب شود، که خود عاملی برای مشکلات رشد شناختی است

بقیه تو کامنت👇🏻
مامان پسرگلم مامان پسرگلم ۱۳ ماهگی
مامان پسرگلم مامان پسرگلم ۱۳ ماهگی
مامان امیرحسین مامان امیرحسین ۱۰ ماهگی
کودکان لجباز می‌توانند چالش‌برانگیز باشند، اما با صبر و استفاده از راهکارهای مناسب، می‌توان این رفتارها را مدیریت کرد و حتی به سمت رفتارهای مثبت هدایت نمود. لجبازی در کودکان معمولاً نشانه‌ای از تلاش برای استقلال، جلب توجه، یا ابراز نارضایتی است.

در اینجا چند راهکار عملی برای تربیت کودکان لجباز آورده شده است:

۱. علت لجبازی را درک کنید:

سن کودک: در سنین نوپایی (حدود ۲-۳ سالگی) و اوایل کودکی، لجبازی بخشی طبیعی از رشد برای اثبات استقلال است. نیازهای برآورده نشده: آیا کودک گرسنه، خسته، یا احساس بی‌توجهی می‌کند؟ گاهی لجبازی راهی برای بیان این نیازهاست. تلاش برای کنترل: کودک ممکن است احساس کند کنترل کمی بر زندگی خود دارد و لجبازی تنها راه او برای اعمال قدرت است. جلب توجه: حتی توجه منفی (مثل سرزنش) هم برای برخی کودکان بهتر از بی‌توجهی کامل است.

۲. انتخاب‌های محدود و معنادار ارائه دهید:

به جای گفتن “الان باید لباس بپوشی”، بگویید: “دوست داری کدام لباس را بپوشی؟ این پیراهن آبی یا این تی‌شرت راه راه؟” این کار به کودک احساس کنترل می‌دهد، در حالی که شما همچنان در چارچوب مورد نظرتان تصمیم‌گیری می‌کنید.

۳. از زبان بدن و لحن صدای مناسب استفاده کنید:

آرامش: سعی کنید آرامش خود را حفظ کنید. فریاد زدن یا عصبانیت، لجبازی کودک را تشدید می‌کند. تماس چشمی: وقتی با کودک صحبت می‌کنید، هم‌سطح او شوید و ارتباط چشمی برقرار کنید. لحن قاطع اما مهربان: لحنی که هم اقتدار شما را نشان دهد و هم صمیمیت را حفظ کند.