این روزها احساس می‌کنم یه بمب ساعتی‌ام. نه اون نوعی که صدا می‌کنه یا هی داد می‌زنه، بلکه اون نوعی که بی‌صدا و آرام توی دل خودش منفجر می‌شه. روزها بین آشپزی و تمیزکاری می‌گذره، بازی و شیطنت بچه، شیردادن و خوردن میان‌وعده‌های کوچیک، لباس شستن و مرتب کردن بی‌پایان. و با یه کوچولوی فوق شیطون که اگه چشم ازش بردارم، انگار زمین از نو خلق می‌شه. میان همه این‌ها سعی می‌کنم هم به مادری برسم و هم به وظایف یک همسر. دست و دلم گاهی خسته‌ست، ولی دل به زندگی و عشق می‌سپارم. کسی نمی‌دونه که گاهی "مادر بودن" یعنی چی. یعنی تموم شدن، بدون اینکه بتونی استراحت کنی. یعنی خستگی که توی بدن جمع می‌شه، ولی باید باز هم ادامه بدی. و دلی که فقط گاهی، فقط گاهی یه نگاه ساده و بی‌کلام می‌خواد که بگه: "می‌فهممت." همین.

می فهممت🫂❤️‍🩹

خسته ترینم. ولی شکر ✨

اکثرمون اینجا همدردیم 😞😢

دقیقا همه اینا به کنار وقتی همسرم میاد میگم خیلی خستم میگه من چی که ساعت ۵ صبح میرم کار بخدا وقتی نیم ساعت بچه گریه و بهانه گیر میشه دیکه حوصله بچه رو نداره اونوقت فکر کردن ما رباتیم خستگی ناپذیر باشیم

دقیقا همه ماها اینارو تجربه می‌کنیم

چقدر قشنگ گفتی🥲🫀حرف دل هممون
بازم شکر❤️

منم دردم اینه ک کسی نمی‌فهمه منووو🥴😭
کاش یکم محبت ببینم کاش یه تشکر بازبون ساده بشنوم ولی هیچ

چقدر حرف دل بود👌اما همون میفهممت هم شریک زندگیمون ازمون دریغ میکنن

ممنون که حرف دل منو زدی

می فهمم حال روز منم همینه

چقدر حرف دل منو زدی

عززیزمم🫂🥺

آفرین دقیقا....