دیشب اینقدر گریه کردم که حالم بد شد
بخدا از دیروز صبح اینقدر دیگه واس دارو و اسپری این بچه رو عذاب دادم و به گریه انداختمش خسته شدم
شوهر سرخوشم که رفته بود فوتبال. اومد خونه با مادر و پسری روبرو شد که از گریه تمام صورتشون خیس و قرمز بود. تمام لباسام کثیف بود چون پسرم دارو میخوره بالا میاره
عوض دلداری دادن داد و بیداد کرد بعدشم منو محل نکرد. أخرشب باز اومده داره باهام حرف میزنه انگار نه انگار اتفاقی افتاده
تنهایی بچه رو بردم دکتر. داره ایراد میگیره که وقتی بهش گفتی شربت نمیخوره چرا داده؟ میگم خب چیکار کنه؟ الان خودش یه داروی جدید بسازه؟ این دکترو قبول نداری خودت پاشو بچه رو ببر جای دیگه دکتر
با مامان و بابام بچه رو با رضایت خودش بردیم خاش‌وگیران، میگه زنه کلک میزنه بچه چیزی تو گلوش نبود. گفتم خب تو که اینقدر بی‌اعتمادی چرا گفتی بچه رو ببریم؟ اشکالی نداره از این به بعد دیگه نمی‌بریمش

فقط غر میزنه ایراد میگیره خودش قدم از قدم برنمیداره. اومد خونه یه شربت و دو تا اسپریو سپردم به خودش. هیچ کدومو نتونست به بچه بده. خیلی هم راحت و خجسته میگه ولش کن بچه قبول نمیکنه دیگه. به همین راحتی

من حتی امروز هر چه شوهرم گفت دیره باید برم سر کار قبول نکردم واکسن داشت پسرم گفتم واکسنشو بزنیم بعد هرجا میخوای بری برو

وقتی میخوای بچتوببری دکتر،حتماهمسرتم ببر،مگه بچه فقط واسه مادره پدرهم بایدهمکاری کنه

چقد مردا رو مخن