می‌خواهم وقتی نیکانم بیست‌ساله شد، دیگران از متانت و شخصیتش حرف بزنند، نه فقط از موفقیت‌هایش.
دوست دارم بگویند چه‌قدر مودب است، چه‌قدر محترمانه رفتار می‌کند، چقدر حضورش آرام‌بخش است.
برایم مهم است که بین من و فرزندم تنها رابطه‌ای از جنس مادر و پسر نباشد، بلکه عشقی عمیق و احترامی متقابل جاری باشد.
ادب را به او یاد می‌دهم نه با زور و تشر، بلکه با مهربانی، با رفتارم، با آرامشم...
می‌دانم کودکی‌اش بذر تربیت است، و من باغبانی‌ام که با عشق، شخصیتش را آبیاری می‌کنم.
ادب، ریشه در امنیت و محبت دارد؛ کودکی که در آغوش احترام رشد کند، بی‌نیاز از فریاد و ترس، باوقار و متعادل بار می‌آید.
من به‌جای کنترل بیرونی، بر ساختن درونی تمرکز می‌کنم؛ چون شخصیت سالم از قلبی آرام و رابطه‌ای امن زاده می‌شود.

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط