چهار ماه از مادرشدنم میگذره..
خجالت نمی‌کشم بگم که بدترین نوع افسردگیوو گرفتم
خجالت نمی‌کشم بگم که کم حافظه شدم
خجالت نمی‌کشم بگم که از بیخوابی کم اووردمو گریه کردم
خجالت نمی‌کشم بگم که اندامم مثل قبل نیست
خجالت نمی‌کشم بگم که حرفای خیلیا دلمو درد اوورد
خجالت نمی‌کشم بگم که شوهرم علاقهش مثل قبل نیست بهم
خجالت نمیکشم بگم که وقت رسیدن به خودمو ندارم
خجالت نمی‌کشم بگم که دلم تنگ قبلنا میشه....
شما ادامه بدید ....

منم💔
خجالت نمیکشم که بگم نوع زایمانم دوست نداشتم
خجالت نمیکشم که بگم همه موهام داره میریزه
خجالت نمیکشم بگم دندونم شکسته
ولی خدایا خجالت میکشم نگم شکرت که منو لایق مادرشدن دونستی💖💞🫀

خجالت نمیکشم بگم خونه م دیگه مرتب نیست
خجالت نمیکشم بگم گاهی وقتا نمیرسم غذا درست کنم
خجالت نمیکشم بگم کم حوصله ترین آدم روی زمینم
خجالت نمیکشم بگم با دلشوره ی نامعلوم دست و پنجه نرم میکنم
خجالت نمیکشم بگم شکننده و زود رنج شدم....

خجالت نمی‌کشم بگم که کار زیاد انجام میدم ولی انگار هیچ کاری نکردم

خجالت نمیکشم بگم که با تک تک جمله هات اشک ریختم

خجالت نمیکشم بگم ازروزاول زایمان دست تنهابودم🤕
خجالت نمیکشم بگم باوجوددردزیادوانمود میکردم حالم خییییلی خوبه ودست دکترم سبک بوده فقط واسه اینکه کسی نگه پس مادرت کووو🥹
خجالت خجالت نمیکشم بگم همین مادری که نیومدکمکم خودش ی هفته بعداززایمانم بیمارستان بستری شدولی برعکس خودش من بودم که مثل همیشه بدردش خوردم🥹
خجالت نمیکشم بگم دقیقا یکماه بعداززایمانم شبا ازبدن دردناشی ازکارزیادخواب نداشتم
خجالت نمیکشم های زیادی دارم ولی دیگه حوصله ای نیست
خدایااا شکرت

خجالت نمی‌کشم که بگم چاق شدم دیگه بدنم مثل قبلاروی فرم نیست
خجالت نمیکشم که بگم به محبتی که شوهرم به دخترم می‌کنه برای اولین بار حسودی کردم

خجالت نمیکشم بگم که بعضی وقتا خسته میشم میگم کاش بچه نمیاوردم ولی نگاه به جگر گوشم میکنم و زندگی رو میفهمم
خجالت نمیکشم بگم که از خودم بدم میاد وقتی موهام و میبنم که میریزن ی شکم آویزون از زایمان برام مونده
خجالت نمیکشم بگم که شوق ذوق زندگی رو ندارم
خجالت نمیکشم بگم که برا استراحت خودم بچه رو میدم به مادرم و برای چند ساعتم که شده مادر شدن رو از یاد ببرم

خجالت نمیکشم که بگم برای اول مهر انگیزه و توانایی ای برای سرکلاس رفتن و بودن و وقت گذراندن و خندیدن مث قبل با دانش آموزانم را ندارم...

خجالت نمیکشم که بگم از صبح تا شب سر پام و تمام کارای پسرم با من . بعد شوهرم هر روز به بهونه های مختلف میگه تو لیاقت هیچی نداری تو بیشعوری .جمع کن برو خونه بابات
خجالت نمیکشم که بگم من فقط بخاطر پسرم موندم نمیدونم این موندن درسته یا نه

همه مثل هم هستیم تازه من کاملا از روز زایمانم دست تنها بودم و الان همه منتظرن من بهشون شام بدم و برای مادرشوهرم کادو بگیرم چون بچه مون شده به اون چشم روشنی بدیم
فک کنم خیلی درد داره