واقعا قبول دارید؟! آدمیزاد از لحظه‌ای که به دنیا میاد، توی مسیر تلاش و جنگیدنه…
یه نوزاد کوچولو رو ببین! چقدر سختی می‌کشه تا یاد بگیره شیر بخوره، آروغ بزنه، با دل‌درداش بجنگه، غلت بزنه، دستاش قوی بشه، سینه‌خیز بره و انقدر زمین بخوره تا بالاخره راه بیفته… بعدش هم کلی عذاب برای دندون درآوردن، یاد گرفتن غذا خوردن، خوابیدن و هر روز یه مرحله‌ی جدید.

این مسیر ادامه داره… من یادمه بچه که بودم، همیشه می‌گفتم:
«کاش مدرسه تموم بشه و برم دانشگاه، اون‌وقت راحت می‌شم.»
ولی رفتم دانشگاه و دیدم سخت‌تره. بعدش گفتم:
«کاش دانشگاه تموم بشه و برم سر کار، ازدواج کنم، اون‌وقت زندگی قشنگ می‌شه.»
اما حالا که اینجای مسیرم، می‌بینم اتفاقا قبلا زندگی راحت‌تر بود، دلخوش‌تر بودم، بی‌دغدغه‌تر و آزادتر.

و این قصه همین‌جا تموم نمی‌شه…
بچه‌داری شروع می‌شه و تا آخر عمر ادامه داره. مامانم همیشه می‌گه:
«الان روزای خوشتونه، بچه‌تون کوچیکه… هرچی بزرگ‌تر بشن، مشکلاتشونم با خودشون بزرگ می‌شه.»
و راست می‌گه…
ما فقط بزرگ نشدیم، مشکلاتمونم باهامون بزرگ شدن.

گل گفتی🤌🏼

خیلی خوب نوشتی 🙂😔

چقدر حرفت حق بود

چقد حرفت درسته

دقیقا همینجوریه

کلا ادمیزاد واس سختی افریده شده🥴

چه گشنگ نوشتی دقیقا همینه

دقیقا

اره دقیقا مامان تابان قشنگ
زندگی همش عذاب و دردسره
خدا خودش توانمونو زیاد کنه

ای جان خدا حفظش کنه. ولی شیرینه این مسیر😍💕

اوهوم همینطوره. مخصوصا وقتی دردسرها فقط محدود به زندگی شخصی خودمون نمیشه و مملکت هم رو آبه و هیچ امنیت روانی نداریم. 😢