(مامانا این تجربه منه و برای بقیه نسخه نمیپیچم فقط افکارمو اینجا مینویسم شاید به درد یکی مثل من بخوره)ممنون میشم که به عقاید هم احترام بذاریم🙏
تجربه من بعد این مدت و دست و پنجه نرم کردن با عذاب وجدان که بچم شیر خودشو نمیخوره اینه که:
خودتونو سرزنش نکنید بابت اینکه به دلایل مختلف نمیتونید شیر خودتونو بدید،مثلا من نوک سینه ندارم و اصرار داشتم که بچم شیر خودمو بخوره،در نتیجه شروع کردم به دوشیدن شیر اما به قدری اینکار برام زجر آور بود که بعد از هر بار دوشیدن کلی گریه میکردم و روحم داغون میشد.
خلاصه شیرم به بچم نساخت و بردمش دکتر،دکتر گفت که قطع کن شیرتو چون هم نمیسازه بهش هم کافی نیست که سیر بشه و وزن بگیره.
وقتی دوست نداریم یا نمیتونیم و ..... از پس شیر دهی بربیایم زهر تو حلق بچه نکنید،افکار ما مستقیما از طریق شیر به بچه منتقل میشه

شیر مادر حرف اولو میزنه درسته .ولی آدم اگ اذیت ک میشه نده ب بچه بهتره .من اوایل با گریه ب بچه شیر میدادم نوک نداشت سینه ام بعد فقط هم ی سمت سینه امو میخورد .خیلی تلاش کردم و هردوتا سینه امو بلاخره گرفت .ولی الانم تصمیم دارم شیرکمکی بدم .بلاخره آدم ی جا میخواد بره راحت باشه حداقل

یعنی اینقد شیر مادر مهمه که بدین؟؟🤔🤔😐😐

درسته
خواهرشوهر منم نوک سینه نداشت بچه هاش سینشو نگرفتن
میگفت خیلی سخته شیر داشته باشی اما نتونی به بچت بدی
می گفت سر هر ۲ تا بچش سر همین کلی گریه کرده و افسردگی گرفته 🥲

شیرخشک

چقدر میدی هر چندساعت

افسردگی گرفتم داغون شدم حساس شدم خیلی سخته تمام‌حرفاتو‌زندگی کردم تو این چندروز

دقیقا منم همین دردو کشیدم و میکشم من بر عکس شیرم غلیظ و زیاده بچم اذیت نیشه انقدر مقاومت کردم انقدر گریه هنوزم دارم میدوشم ب امید اینکه ی ذره بزرگتر شه معدش هضم کنه انقدر گریه کردم ابن مدت که همه دلشون برام میسوخت خودمو از بین بردم جنگیدم کخ بابد شیر خودمو‌بدم