حس‌میکنم بامادر شدن زندگیم تموم شده،درعین حال که حاضرم برای بچه هام بمیرم و ازهفت صبح تاالان ففط مادری کردم،یه حس تضاد بدیه که انگار دیگه تموم شدم وازاینکه دیگه واسه خودم نیستم ناراحتم

باورتون میشه من امروز به خودکشی فکرمیکردم...
خیلی داغوووونم خیییلی
هیشکی نمیدونه درون من چی میگذره
دوقلو داری طاقت فرساس کار هرکی نیست

منم همینم 🥲

حسی ک منم دارم همه‌مون داریم
من که دیگه حتی فکر میکنم سرکارم هم نتونم برگردم و بیشتر غصه میخورم
حست قابل درکه
هیچی نمیشه گفت
فقط باید با این تضادها کنار اومد و زندگی کرد
من برای حال خوب خودم سه ماهگیشون باهم رفتیم مسافرت رفتم موهامو بوتاکس کردم چون از بین رفته بود بعدم رفتم ی کم ب پوستم رسیدم چون در روند حاملگی خشک شده بود و پوست پوست و افتضاح
در نتیجه حالم ی کم بهتر شد

درکنارش داشتن یه‌همراه خوب خیلی روحیه بخشه از همسرت کمک بگیر حرفای همسر ادم انگار آب رو آتیشه انگار دنیا هم پششته وقتی اون پشتت باشه

در پایان من همسرم بهم خیلی کمک کرد و برای روحیه بخشیدن بهم خیلی کمک کرده و میکنه
و خانواده خانواده خانواده که پشتم بودن و هستن

از همشون کمک بگیر اینا باعث میشه روحیه بگیری و حالت خوب بشه

🤍🤍🤍🤍🤍

عزیزم الان خیلی سخته
خصوصا دوقلو بودن
انشاالله که خدا حفظشون کنه
اما به این فکر کن که از دو سال دیگه راحت میشی چون دوتا هستند باهم همبازی میشن و شما به خودت می‌رسی
اما اگه یکی بود تازه باید بعد می نشستی باهاش بازی

فقط این دو سال یک پرستار بگیر کمکت باشه

حست طبیعیه
همه ما همین حسی و داریم
منم حس میکنم دیگه زندگی تموم شده
ولی بگذره بهش عادت میکنیم
من مطمئنم اینجوری نمیمونه

منم همینطور
میگن تا یکسالگی همه چیز یکم بهتر میشه
فقط سعی میکنم به این فکر کنم که میگذره
مث ۹ ماه حاملگی که گذشت
و شاید دلم برای این شب های سخت تنگ هم بشه

منمممم.و امروز به خودم اومدم و دارم دنبال لباس تو اینترنت برای خودم میگردم.این ۳ ماه هر ماه کلی لباس براب بچم سفارش دادم که شیک باشه اما خودم داغون با ابروهای برنداشته.شانسی که اوردم بدنم مو نداره وگرنه پشم خالص بودم احتمالا.میخوام یکم واسه خودم باشم.ی آغوشی هم سفارش دادم که با بچه برم پیاده روی

زود میگذره. دلت برا قیافه الانشون تنگ میشه

وای همین حس رو منم دارم چند شب بچه هام بیقرارن خوابشون میاد ولی نمیخوابن منم دست تنها دیشب کلی گریه کردم از خستگی باورت میشه دیشت تازه ساعت دونیم که بچه ها رو خوابوندم تونستم شام بخورم اصلا خودمو که ول کردم به شونه نمیتونم بکشم به موهام

دقیقا میفهمم تک به تک حرفاتو
من با کمک اطرافیان کمی باز بهترم
ولی واقعا بچه ها انقدر اذیت میکنن دیگ خسته شدم

تقریبا همه مون این حس و داریم جانم،من چون بچه ی دوممه باید بگم تا یکسالگی دخترم همینطور بودم با بزرگتر شدنشون کم کم اوضاع بهتر میشه فقط نیاز به زمان داری جانم🥺