سلام
من ب پسرم بدجور وابسته شدم جوری ک شوهرم اصلن مهم نیست نمیتونم دو دقیق بزارمش جای استرس منو میکشه اصلن حالت بغض و نمیتونم توصیف کنم حتا به ابجی های خودم اعتماد ندارم استرس دارم فکر میکنم

طبیعیه عزیزم بخاطر عشق زیاد مادریه منم مثل شما بودم ولی کم کم رو خودم کار کردم و الان بهترم

ولی انقد وابستگی طبیعی نیست

منم جای نمیزارمش
ولی خب پیش همسرم میزارم خیالم راحته
اینجوری نیست که بگم همسرم مهم نیست با این که خیلی باهم الکی دعوام میکنیم ولی خیلی دوسش دارم همسرمو

عزیزم درکت میکنم منم این حسو تجربه کردم اما خوب بهش فکر کن این وابستگی برای خود بچه هم خوب نیست و یه جورایی ظلمه بهش، نمیزاره یاد بگیره تجربه کنه مستقل شه.
حست خیلی برام قابل درکه... میتونی با یه نفر راجبش صحبت کنی یه مشاور یه آدم قابل اعتماد و فهمیده.
بعد که باهاش کنار بیای می‌بینی چقدر به تایم تنهایی نیاز داشتی اینکه حتی در حد نیم ساعت برا خودت باشی.
البته اینم بگم کلا بعد از مادر شدن دیگه همه فکر و ذکر آدم بچس، حتی اگر خود مادر بخواد تنها باشه و بره خوش گذرونی 😅 امیدوارم حرفام رو خوب بهت رسونده باشم

بعدا همین وابستگی بیچارت میکنه.تحربه کردم که میگم.دخترم تا۵سالگی بغلم بود بدون من جایی نمیرفت یه لحظه ازم جدانمیشد.بغلم بود اشپزی میکردم.واسه مددسه اش که نگم برات.تادیر نشده فاصله رارعایت کن وابسته اش نکن

من اولایلی که ماهلین بدنیا اومده خیلی روش حساس بودم تا همین چند پیش جای هیچ کس نمیذاشتم بمونه یا نگهش دارن💔🥹
اما مشهد از صب تا شب کار داشتم مجبور شدم خونه بابام پیش مامانم و ابجیم بذارمش 🥲
اما میگفتن اصلن بهانه نگرفته و اذیت نکرده
تصمیم دارم از این به بعد بذارم پیششون
یا پیش همسرم چون واقعا ما مادرا گاهی نیاز به استراحت و تنهایی داریم باید بفکر خودمونم باشیم🙂🕊️🤍

فکر میکنم اذیت میکنن پسرمو

کوچولوعه خب