هرشب بعد از اینکه بچم میخوابه دچار عذاب وجدان میشم
که اِی کاش مادر بهتری بودم براش
تا گریه نکنم سبک نمیشم
با اینکه تمامم رو براش میذارم
اما نمیدونم این حس کم بودن چیه که دست از سرم بر نمیداره
کِی میخاد تموم بشه
نمیدونم طبیعیه یا نه

نه من این حسو ندارم
چون کاملا در اختیار بچه و رسیدگی به کارای روز مره ام
به حدی خودمو فراموش کردم که اصلا دوست ندارم تو اینه خودمو ببینم
عکس سال های قبلمو تو گوشیم میبینم گریه ام میگیره به حدی داغون شدم
اگه گاهی عصبی هم بشم پرخاشگری بکنم حق دارم آدم آهنی که نیستم

من امشب اومدم بالش رو صاف کن چندبار محکم زدم ب بالش نمیدونم یهو بچم از کجا اومد رو بالش اصلا ندیدمش محکم زدم ب کمرش، وای انقدر گریه کرد ضعف کرد بچم یه ساعت تمام اشک ریخت پشتشم همه قرمز شده خدا کنه چیزیش نشده باشه هیچوقت اینجوری گریه نمیکرد، الان از عذاب وجدان دارم میمیرم نمیدونم چرا اصلا ندیدم اومده رو بالش، خودم هنوزم دارم گریه میکنم بخدا مادر بودن خیلی سخته

من چون نمیتونم جایی ببرمش و ترس دارم خیلی عذاب وجدان میگیرم

بیخیال بابا
حالا من هیچ وقت این حسو ندارم
چون هرروز دارم صدمو میزارم براش
درواقع دلم برخودم گاهی میسوزه

هممون همینیم و یکی از علایم افسردگیه مناسفانه