از تمام دوستای شوهرم متنفرم
انکار با اونا ازدواج کرده
نه بیرون رفتن داریم نه شب جمعه نه مسافرت نه تفریح نه حتی یه قبرستونی میبره منو...اما دوستاش بگن سینه خیز تا بندر عباس میره متنفرم از تک تک سلولش بدنش متنفرم که همیشه نفر آخرم
لعنت به من که با آدمی که صد پله از خودم پایین‌تر بود ازدواج کردم که الان حق اعتراض ندارم
من حق ندارم ماهی یه بار تا خونه مادرم برم اما هر روز باید دستبوسی مادر خنده اش برم
لعنت به من که نه دوستی برام مونده نه سرکاری نه فامیلی
چجوری حرص این حیوون رو دربیارم دست ازین کاراش برداره
هر چمعه تشریف میبره کوه و املت آتیشی منم باید وقتی تشریف فرما میشه سرویس بدم که خیانت نکنه
تف به تول و آخر مردای عوضی خودخواه
خسته شدی دیگه

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط