هزاران سال است که زن ها حامله میشوندوشکم هایشان میشودخانه موجودی دیگر.
هزاران سال است که آدم های دیگر شاهدبارداری و زائیدن زنان هستند،اماهنوز هیچ کس به آن عادت نکرده است.
نه خودزن های حامله ونه رهگذرها.
انگار شکم های بزرگ و موجودات درونشان هیچ وقت عادی و تکراری نمیشوند.
جدا چقدر عجیب است نفس کشیدن کسی زیرپوست تو.
چقدرعجیب است تماشای تکان خوردنش و دلبسته شدن به موجودی که ساکن دنیایی دیگر است.
بچه دارشدن مثل یک جادوست،مثل افسانه ای شیرین و عجیب و غریب که سخت میشودباورش کرد،همین که اولین بار نقطه ای تپنده را نشانت میدهند و میگویند این بچه شماست، همه چیز تغییرمیکند.
دستت را میگذاری روی شکمت و حس میکنی از همین حالا باید قوی تر وبهتر باشی،باید محافظت کنی از این نقطه تپنده کوچک و حامی و الگویش باشی.
هر روز بزرگتر که میشود احساساتت بیشتر موج میزند.
شروع به تکان خوردن که میکند،فکر میکنی دیگر خودت نیستی،دیگر پاهایت روی زمین نیست.
لذتی وجودت را میگیرد که با کمتر چیزی قابل قیاس است.
با گذشت هر روز و هرماه عاشق تر میشوی.
چقدرقلبت میتپدبرایش.
برای اویی که هیچ نمیدانی چه شکلی خواهدبود.
از همین روزهاست که نگرانش میشوی و حاضری جانت را برای سلامتی اش بدهی.
بارداری مثل یک جورجادوست.جادویی که تورا برای همیشه تغییر میدهد و اسمت را برای همیشه عوض میکند.
بعداز این کسی هست که تورا مادر صدا میکند.....