محرم بود... حمید می‌رفت هیئت. دوقل می‌زد...
من از دور نگاهش می‌کردم. دلم می‌لرزید. اشک تو چشمم جمع می‌شد... نه برای مصیبت، برای دلم. برای عشقی که داشت تو سینه‌م جوونه می‌زد.

اون بهم گفت: «محرم که می‌شه، وقتی می‌بینمت با حجاب کامل... دلم بیشتر می‌خوادت. دختر بودن تو، فرق داره. حیایی که داری، خاصه.»

من با این حرف‌ها، با اون نگاه‌ها، ذره ذره ذوب می‌شدم...

اون روزا، دیگه فقط اسمش نبود که می‌اومد تو ذهنم، صداش، قیافه‌ش، خندیدنش، همه‌ش شده بودن یه پناه. یه آرزو. یه "اگه نباشه، انگار چیزی کم دارم..."

بی‌قرار شدم. نه برای یه قرار ساده... بی‌قرار بودنش، نفس کشیدنش، کنارم بودنش.

تا اون روز فقط بهم گفته بود ما ۳ تا برادریم !!!
آدم وقتی یه دروغ از کسی که با تمام وجود دوسش داره می‌شنوه، انگار یه تیکه از قلبش می‌ریزه زمین…


گاهی فقط یه جمله، یه دروغ... می‌تونه تمام چیزایی که با عشق ساختی رو بریزه زمین.
یه ماه... فقط یه ماه از با هم بودنمون گذشته بود، اما دلم انگار هزار سال باهاش زندگی کرده بود.
حمید یه شب گفت:
«می‌خوام یه حلقه بگیرم... ساده، ولی خاص. تو هم بندازی، منم می‌ندازم... هر وقت دستمون بود، یعنی هنوز دلامون هست.»

اون روزا گذشت. خنده‌هامون، تلفنای طولانی شبونه‌مون، حرفای نصفه‌شب…
ولی یه دروغ... یه اشتباه... یه راز گفته‌نشده، باعث شد یه دیوار بیفته وسط ما.
یه ماه... فقط یه ماه ازش جدا شدم... ولی توی اون سی روز، انگار هر نفس برام سخت بود.

دلم نمی‌خواست امیدمو از دست بدم.
یه روز دوستم رو فرستادم مغازه‌ش.
گفتم:
«فقط یه چیزو برام ببین…
حلقه‌ش هنوز تو دستشه؟

بهم درخواست بده گم نشم

لطفاً پاک نکن من آخر شب بخونم

خوب چی جالب بنویس کنجکاو شدم حلقه دستش بود یا نه؟؟

خوندم همه رو
منتظر بقیش هستم

حورا بقیه بزار من الان دق میکنم از کنجکاوی

ول کن عشق عاشقیو دروغ محضه

و الان در چه حالی رفیق!؟