۱۷ پاسخ

آره پسر منم رو پلکش داره😍

پسر منم رو‌پیشونیش دارع داره کمرنگ میشع🥹

دقیقا مث‌دختر من . تاپیکتو در مورد غذا نخوردن و‌قفل کردن لب خوندم الان بچه ت‌خوب شد؟؟ غذا میخوره؟؟؟؟

چه زییا سرودی

پسر منم داره بش میگیم بوسه فرشته😁

دخترمن پشت پلکش داره

دختر من روی باسنش یک لکه ی بزرگ ماه گرفتگی داره😐😂 من اون لک لک و که اونجا رو گاز گرفته اگه ببینمش....😠😂🥲 بنظرتون کمرنگ میشه؟ سبز رنگه تغریبا نگرانم میگم چون دختره بزرگ بشه عروس بشه خجالت میکشه از اون لکه ، نصف باسنش و گرفته ☹️☹️☹️

وسط پیشونی جوجه کوچولوی منم هست 🥰🥰🥰

پسر منم پشت پلکش وگردنش داره

جفت پسرای منم دارن خودمم دارم😍

پسر منم پشت چمش بود

دختر و پسر منم وسط پیشونیشون دارن
دکتر گفته به مرور کمرنگ میشه☺️

خدا حفظش کنه چ جالب نمی‌دونستم بهش اینو میگن خارجی ها .. پسر منم رو سینش داره دکتر گفت تا ۵ سالگی می‌ره

پسر منم روی وسط سینه هاش یه دایره قرمز رنگه پرستارا همشون نیگفتن فرشته
ها بوسیدنش🥰

عزیزمممم یه تعبیر قشنگی😍😍😍

پشت پلک بچه دخترعموی منم بود میگن بچه های خوشگل اینجوری هستن الان که ۳ سالش شده هیچ اثری ازش نیست 🥰

پسر من پشت گردنش رو سرش داره

سوال های مرتبط

مامان نویان مامان نویان ۱۳ ماهگی
پارسال اینموقه داخل بیمارستان بود و نویان رو به دنیا اورده بودم چه حال عجیبی داشتم از یه طرف بخاطر بیهوشی گیج و گنگ بودم از یه طرف نویان رو میدیدم و چقدر ذوق میکردم بهترین حس دنیا رو اون ساعت ها داشتم با اینکه کلی درد داشتم اما خوشحالیم بیشتر از درد خودشو نشون میداد امشب یکسال از اونشب میگذره و چقدر دلم تنگه برای ثانیه به ثانیه اون روز و شبا با اینهمه سختی که این یکسال کشیدم اما بازم خیلی زود گذشت انگار به یه چشم بهم زدن نویان یکسالش شد. بزرگ شدنشون شیرینه اما تموم شدن دوران نوزادیشون غمگینه من هنوزم خیلی وقتا میگم کاش برگردیم عقب کاش دوباره ۹ ماهه بشم دوباره نویانو بدنیا بیارم دوباره بدن کوچولوشو بغل کنم خیلی شیرین بود اون لحظه ها خدارو شکر میکنم برای اینکه بهم‌ لطف کردم و این حس و حال رو بهم هدیه داد مادر شدن واقعا عجیب ترین و شیرین ترین اتفاق دنیاست .. انشالله که خدا دامن تمام زنان دنیا رو که منتظر مادر شدن هستن سبز کنه و این حس زیبا رو بهشون هدیه بده🙏🏻
مامان قلب خونه مامان قلب خونه ۱۵ ماهگی
یادآوری خاطرات
پارسال این موقع پسرم تازه 28 روزه بود
چقدر روزهای سختی بود .خستگی و کم توانی بدنی خودم یک طرف ،حجم زیاد رسیدگی به کارهای بچه یک طرف ،کلا همه چیز بهم ریخته بود انگار .
پسرم نسبتا آروم بود .اما دیر خوابیدن شب و کلا همه چیزهایی که تو بچه داری تایم آدم رو میگیره من رو حسابی شوکه کرده بود . تو خونه موندن و کارهای تکراری کردن از همه بدتر بود آخه من تا قبل دنیا آمدن بچه خیلی از تایمم با کارکردن و بیرون رفتن پر میشد .ده سال اینطور گذشته بود و حالا همه چیز تغییر کرده بود . تصور کن از بچه دار شدن فقط همین بود که بچه داشته باشی و مادر بشی ،هیچ تصوری از مادری کردن نداشتم .
که چقدر باید از خودم بگذزم
افسردگی بدی گرفته بودم . همه روزم با اضطراب می‌گذشت .پرخاشگر و غمگین بودم .
اصلا دوست ندارم به اون روزها برگردم . تعجب میکردم که چرا شاد نیستم . انگاری عذاب وجدان داشتم .بیش از سه ماه طول کشید تا کم کم شرایط بهتر شد . من کمکی هم داشتم مادرشوهر و همسرم و مامان خودم در حد امکان کمکم میکردن .اما انکار از اینکه با بچه کل روز تنها باشم و خودم کارهاش رو تنهایی کنم مضطرب میشدم .
تا اینکه شروع کردم لحظه به لحظه با خدا حرف زدن .تو تمام کارهای روزمره مثل یک همنشین باهاش حرف میزدم .خیلی آروم تر شدم .
الان پسرم عشق منه . درسته بازم خستگی هست کلافگی و چیزهای دیگه .اما با یک شیرین زبونی اش همه چیز فراموش میشه انگار شارژ مجدد میشه آدم .
ولی چرا همش تو فکر بچه دومم اما مضطربم .یعنی دوباره همه اون احساسات تکرار میشه
شماها چی ؟؟