به دخترم، که فقط ۴ روز دیگه مهمون دلمه..‌.

عزیز دلم، نمی‌دونی چندتا حس با هم توی دلم نشسته وقتی دارم اینو برات می‌نویسم.
هم خوشحالم، هم می‌ترسم، هم دلم تنگه، هم پر از شوقم. یه دنیای جورواجور توی وجودمه...
و تو، وسط این دنیا، مثل یه نور کوچیک ولی پررنگ، داری از دل من میای به جهان.

عزیزم، تو نمی‌دونی که این ماه‌ها چطور گذشت. سخت بود. گاهی تاریک بود.
مامان از کارش دل کند، از خیابونای شهر فاصله گرفت، از خودش گاهی دور شد...
اما تو همیشه بودی. بی‌صدا، ولی قشنگ. آروم، ولی محکم.
هر وقت درد داشتم، ته دل من یه حس می‌گفت: «ولی تو داری میای... پس می‌ارزه.»

می‌دونی؟ گاهی فکر می‌کردم باید بیشتر باهات حرف می‌زدم، آهنگ می‌ذاشتم، قربون‌صدقه‌ت می‌رفتم.
اما بعد یادم افتاد که «عشق» فقط توی صدا نیست. توی نفس‌کشیدن‌های من بود.
توی اینکه پا شدم، ایستادم، ادامه دادم. هر تپش قلبم برات آهنگ بود.
شاید عکس یادگاری زیادی نداشته باشیم،
ولی اون لحظه‌ای که چشم تو چشم می‌شیم،
همه‌ی دنیا یه قاب میشه—و اون قاب می‌مونه توی قلب من، تا همیشه.
عزیز دلم، تا چند روز دیگه می‌رسی.
من هنوز یه عالمه چیز نمی‌دونم. هنوز می‌ترسم. هنوز گاهی بغض دارم.
ولی یه چیزو خوب می‌دونم:
دوستت دارم. خیلی. بدون قید و شرط. از همین حالا. از همون وقتی که فقط یه نقطه بودی توی من.

منتظرتم.
با قلبی پر از عشق.
مامان

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط