منو شوهرم همین بودیم من گاهی حرصم رو سر بچه ها خالی میکردم وقتی فک کردم دیدم اون گناهی نداره ک من اعصبانیتم از شوهرم رو سراونا خالی کنم خودمو آروم کردم دیگ داد نزدم سعی کردم وقتی حتی اذیتم میکنن خشم رو کنترل کنم ب همسرم گقتم بچه هت ب آرامش نیاز دارن ودارن وارد محیط بیرون میشن میخوابرن مدرسه بااعصبانیت ما از خونه ترد میشن استرسی میشن حق اعصبانیت نداری تو خونه الانم گاهی بخاطر فشار کار خسته اس نمیزارم بچه هام تو اون محیط بمونن میبرم بیرون اونا حق زندگی دارن و بهترین پناهشون در همه شرایط خودتی تو یه مادری اینو یادت نره همیش تو اوج اعصبانیت یادت بیفته
عزیزم شما اروم بشین اونم خودبه خود آرومم میشه باهاش لج نکنین همین شما اروم بشین یه هفته نمیشه دونم اروم میشه
بنظرم روی خودتون کار کنین چون بچه ها چیزی نمیشن که ما میخوایم چیزی میشن که ما هستیم اگر بچه ی آرومی میخوای باید خودتون هم آروم باشین هم خودت هم همسرت بچه ها انعکاس رفتار ما هستن و دقیقا شبیه ما میشن چون ما برای بچه هامون عین آینه عمل میکنیم و اونها هرکاری ما بکنیم و هر رفتاری از ما ببینن رو تکرار میکنن
شما و همسرتون پرخاشگری نکید اونم درس میشه
روزانه پیام مشاور، متناسب با سن کودکتون دریافت کنین. 
سوالاتتون رو از مامانای با تجربه بپرسین.
با بازیهایی که به رشد هوش و خلاقیت فرزندتون کمک میکنه آشنا بشین.