سلام مامانا من یک پسر یکسال و نیم دارم خیلی دوستش دارم میدونم همه بچه هاشونو دوستدارن فقط یکچی خیلی اذیتم مکنه همش فک مکنم نکنه خدایی نکرده زبونم لال ،اتفاقی براش بیفته دیگ نداشته باشمش وقتی شیرین کاری مکنه هوری دلم مریزه اگ یروز نباشه چیکار ،تقریبا هرروز این چیزا میاد تو ذهنموحالمو خراب مکنه ،کسی تاحالا اینجوری شده ؟چیکارکنم این افکارمنفی دورشن ؟

همه ی مامانا بعضی وقتا از این فکرا میکنن
ولی به نظرم به این فکر که قراره بره مدرسه، دانشگاه ، سربازی، قراره براش زن بگیری
نوه دار شی ،عروس دارشی ،
انقد به چیزای خوب و مثبت فکر کن
که افکار منفی رو بریزی دور

عزیزم خدا حفظش کنه
اگر این افکارتون خیلی زیاده اذیت میشید ، شبیه وسواس فکریه. با یه روانشناس صحبت کنید چون این افکار طبیعی نیست مخصوصا وقتی همیشه باشه

من حتی نسبت به شوهرم و خواهرم و داداشم این حسو دارم همش افکار بد میاد تو سرم حتی اشک میاد تو چشام اما فکرامو خط خطی میکنم که دیگه نیان. کلا نسبت به هر کسی که بیشتر دوسش دارم و از جان و دل براش میمیرم ترس از دست دادنشو دارم

سلام از اول این حسو نسبت بهش داشتی؟
احتمالا تاثیر افسردگیِ
شاید افسردگیِ بعد زایمانتون هنوز همراهتونه

من بعضی مواقع میرم خیابون بچه هام همرام باشن میرم یه چیزی میخرم سه تایی میخوریم ولی اگه بچه هام نباشن براخودم اصلانمیخرم چون بدون بچه هام ازگلوم پایین نمیره همیشه بابچه هام میخرم تنهایی دلم نمیادبخرم

من اینجوری هستم برای تک تک بچه هام نمی دونم چرا بشدت دلهره و استرس دارم جایی که میرم نفسم درمیاد از بس باید پام پشت پاشون باشه اصلا تو مغزم انقدسناریو میچینم که یکهو نفسم بندمیاد