امروز دلم برای مدل بچگی کردن پسرم سوخت ....
خونه ها آپارتمانی شده و دیگه حیاط و باغچه ای در کار نیست ...
یاده بچگی خودم افتادم .تو حیاط مون بک باغچه مستطیلی شکل بود با چند تا درخت توش .عیدها بابام گل‌های بهتری میکاشت اونجا .
یادمه با پسر دایی ام که همسن خودم بود هر روز کارمون بازی تو همون باغچه کوچیک بود .
بیشتر بازی های اون موقع تو فضای باز بود نه تو خونه ...
حالا هی باید از صبح تا شب پسرم رو با اسباب بازی هاش سرگرم‌کنم و سعی کنم چیزهای جذاب براش بیارم تا سرگرم بشه ...
چند روز رفته بودیم باغ پدر شوهرم...چقدر بهش خوش گذشت دائم تو فضای باز در حال بازی و راه رفتن بود .
گرچه سعی ام اینه که هر روز ببرمش بیرون اماااا
بازم دلم برای معصومیت و محدودیت اش گرفت امروز ...

دقیقا خونه ما هم میشه گف اپارتمانیه
حیاط کلا یه وجبه ک اونم زیر سایه اپارتمانای اطراف شده حیاط خلوت نوراینا هیچی نمیوفته توش😐وقتی میریم خونه مامانم اینا یا مادرشوهرم پسرم فقط میره حیاط کیف میکنه اونروزم انقد راحت میخابه شبشو حوصلش باز میشه بچه

آخ آره شروینم ببریم پشت پنجره دیگه اینور نمیاد انقد گناه داره
دوس دارم یه استخر بادی براش بزارم پر از شن کنم بازی کنه ولی جای مناسب ندارم

من سعی میکنم هر روز عصر ببرمش با کالسکه بیرون یکم ازین فضا دور شه پشت در میشینه گریه میکنه بریم بیزون🥲🥲

از پسر داییت چه خبر

من چند ماهه به اینا فکر میکنم
انگار تو زندانن و نباید چیزی رو هم خراب کنن یا دست بزنن