تا دیشب فکر میکردم مشکلات رفتاری بچه ها رو میشه به پدرش گفت وباهم مشکل وبرطرف کرد ولی فهمیدم کاملا اشتباهه چون تا مشکلو بهشون میگی یا نمیدونم شوهر من این جوریه یاد عقده های خودش میفته شخصیت پسرمو زیر سوال میبره باهاش عین آدمای چهل ساله رفتار میکنه ،منم دیگه گفتم هیچی بهش نمیگم برعکس فقط از پسرم تعریف میکنم اصلا جنبه ی شنیدن حرفامو نداره فقط خدا تو این غربت وتنهایی بهم کمک کنه تا پسرمو خوب تربیت کنم

عزیزم اکثر مردها و اطرافیان همینن،سعی کن نگی،منم میگفتم میگفتن تربیت با مادره😐دیگه نگفتم بجاش روی خودم کار کردم عصبانی میشدم نفس عمیق میکشیدم اون فضا راترک میکردم چند لحظه و برمیگشتم زانو میزدم با لحن آروم و بچگانه براش میگفتم مثلا این کارت خوب نبود،یا بیا باهم مرتب کنیم واقعا جواب میده

آفرین. شوهرمنکه‌احساس میکنم‌ دیگه لج کرده با‌بچه. کافیه یکم‌آب از دستش بریزه روفرش. سریع میگه‌چرا ریختی واقعنم‌انگار این‌بچه‌۴۰‌سالشه
تقصیر خود خرم بود

خیلی پدرا کمکن.واقعا مادر واس بزرگ کردن بچه خیلی آرامش داره.اما یسری پدرا هم مثل شوهر من هیچ کمکی نیستن

دقیقا با حرفت کاملا موافقم👌🏽

منم دقیقا دیگه نمیگم

من که اگه چیزی درباره بچه ام به شوهرم بگم میگه تو بیمار روانی هستی و اصلا نگرانی‌های یه مادرُ درک نمیکنه هزارتا عیب و ایراد رو خودم می‌ذاره منم دیگه چیزی نمیگم چون بدتر عصبیم می‌کنه واقعا نمی‌دونم چرا این مردها اینقدر نفهمن؟!
خودش هرچی از مشکلات سرکارش میگه من باهاش همدردی می‌کنم ولی اون انگار که نه انگار😔