سلام
خیلی دیدم اینجا میان درددل میکنن ولی نمیدونم چرا من هرگز یه همچین آدمی نبودم! همیشه حس کردم اگه مشکلی هست باید خودم اونقدر فکر کنم تا به راه حل درست به روش خودم برسم ، انگار پس ذهنم همیشه یکی بهم میگه راه حل هر کس مناسب خودش، سنش امکاناتش دغدغه هاش ،با سلیقه و جهان بینی و نوع بزرگ شدنش داره
اینکه فقط مشکل آدما یکی باشه از نظر من انگار کافی نیست که حتما یه نسخه برای بهبودش وجود داشته باشه.......
ولی خب این دیده منه ، شنیدن راه دیگران میتونه برای جمع بندی کمک کننده باشه
ولی نمیدونم چرا ذاتا بیان مشکلاتم منو کامل از بین میبره ، انگار بیانش دردی جدا بر درد مشکلم چه بسا بیشتر از اون به روانم وارد میکنه!
کیا میفهمن منو....
از بچگی همین بودم
یا مشکلی رو توی ذهنم خودم حل کردم یا زمان دادم و رد شدم ازش چون هر وقت مطرح کردم حتی با دوست حتی با مادر این برام بدتر بوده حالم رو خوب که نه روحیمو سخت تر کرده
کیا مثل من مسائلشون رو حتما باید خودشون حل کنن؟!

من واقعا دوست دارم تنها باشم. از جمع دیگه متنفرم همش غیبت . قضاوت. گناه. هی پشت سر هم دیگه حرف زدن 🫤🫤

منم همینطورم اما با تنها کسی که صحبت میکنم راهنماییم میکنه خواهرمه در غیر این صورت با کسی زیاد حرف نمیزنم درمورد مشکلاتم
نظرم با نظرت فرق دار. نظر من اینکه چرا باید مشکلاتمو به بقیه بگم که بهم ترحم کنن

اولین باره باهمچین طرز تفکری روبرو میشم
خودمن تاچندسال پیش اینطوری بودم که از مشکلاتم(البته نه هر مشکلی) با همسر یا مادر ،خواهر وبعضا نزدیکترین دوستم حرف میزدم بمرور با رشد عقلی که پیدا کردم به این نتیجه رسیدم که بهتره باکسی حرف بزنم که شناختی از من وخانواده من نداشته باشه خاطر اون وقتایی که توذهن خودم نتونم به اجماع برسم یاتو دوراهی بمونم با مشاور وگاها هم اینجا دردودل میکنم وازبین نظرات داده شده روی نظراتی که با نوع زندگی،شخصیت وروحیات من سازگاری داره بیشترفکرمیکنم،
من معتقدم باید عقل وتجربیات دیگران رو تو مشکلاتی که پیچیده بنظر میرسند جویا شد
چون حتی اگه مناسب زندگی ما نباشه چه بسا فقط جرقه یا چراغی بشه برای پیدا کردن بهترین راهی که برای حل مشکل ما وجود داره،
ما همه چیزو بلد نیستیم بانو وتو حل هر مشکلی تجربه نداریم

منم دقیق همینطورم

منم خستم یه خستگی بی پایان ولی حال ندارم دیگه چیزی بگم😔

حق با تو بدتر میشه حالم

درونگرا هم هستی؟