شب بچمو تا دیر وقت توی بیمارستان و محوطه میچرخوندم تا گریه نکنه هم تختیم اذیت شه اوردم خابوندمش و تا خود صبح نشستم بغل تختش و نگاش کردم با کوچیکترین تکونی من میرفتم اون دنیا و برمیگشتم میترسیدم بخابم و بچم تو خواب دوباره اونجوری بشه و کسی نباشه روسرش به هم تختیم که خابیده بود نگاه میکردم
ولی به خودم میگفتم تو نخاب تو مراقب بچه باش
اینم بگم تو راه بیمارستان که میومدیم من تااربعین نذر کردم هرشب زیارت عاشورا بخونم و اش رشته و ...
فرداش یه هم تختی جدید برامون اومد یه دختر سه ساله که تشنج کرده بود
دختره مریض بود 😭😭😭همش گریه میکرد و از دکتراو پرستارا میترسید
من غصه ی خودمو فراموش کرده بودم و برای بقیه غصه میخوردم
اون هم تختیم که بچش دوماهش بود یبار اب نخاع ازش گرفته بودن ولی اشتباه گرفته بودم گفتن دوباره بایدبگیریم و دوباره بردنش...

مقالات مرتبط

سوال های مرتبط