باز هم شب شد تنهایی و افکار آخر شبی اومده سراغم
به شدت احساس تنهایی میکنم از اعماق وجودم،توی تک‌تک لحظات سخت زندگیم تنها بودم و نذاشتم خانوادم همراهیم کنن که یه موقع باعث ناراحتی و پریشون شدن افکارشون نشم:)
نگران مسئولیت های آیندم و به شدت میترسم نتونم استقلال خودم برای تربیت بچه هام حفظ کنم...
خودم روانشناسی خوندم مطالعه دارم راجب این موضوعات،میدونم مشکلم از چیه میدونم نگرانی هام تا یه جایی طبیعی و از یه جایی به بعد بیهوده‌س ولی هیچ کس کنارم ندارم که با آرامش خاطر گوش شنوایی برام باشه
برای همه گوش شنوا بودم و بدون هیچ قضاوتی همراهشون بودم و اما هیچکس نتونست اونجوری که من براش بودم،برام باشه...
فرزند اول خانواده بودن سخته چرا که بار همه مشکلات خانواده میاد رو دوشت،خودم وهمسرم بچه اولیم و دختری که بچه اوله خیلی سختتره شرایطش...
چون باید تو مشکلات عظیم خانواده رو دور هم جمع نگه داره،کسی که مثل منه درک میکنه حرفمو
با این شرایط سخت نگران پسرم شدم که نکنه نتونیم شرایط جوری پیش ببریم که اینم مثل همه ما تحت فشار باشه...
صد البته که یسری چیز ها از دست ما خارجه...
میدونم اگر بیست سال دیگه به این پیاما دسترسی داشته باشم،با خودم میگم همه این روزها گذشت،آرامش برگشت به خانواده،هر کی رفت پی زندگی خودش و باز این تو هستی که تنها موندی...
روانشناس بودن تو خانواده‌ ی ایرانی سخته،چون توقع دارن که همه کارات درست باشه و دست همه رو بگیری و طبق حرف اونا پیش بری نه صلاح دید خودت.تو اگر روانشناسی پس حق نداری نگران شی،استرس بگیری یا حتی عصبی بشی،تو باید بیشتر از همه بفهمی،درک کردن بقیه وظیفته...
خدایا این روزای سخت رو زود تموم کن بزار این چند صباح هم با آرامش کنار هم زندگی کنیم...
ممنونم ازت❤️‍🩹

منم اینجوریم مهسا جان تو یه برهه ای از زندگیم که هم تازه ازدواج کردم هم خداروشکر بچه دارم
بیشتر شبا دلم به حال خودم میسوزه که چقدر تنهام چقدر مسیر سختی دارم
دلم آرامش میخواد یکم خنده که بعدش اروم بشه همچی
منم مثل خودتم بچه اول خونواده و همه چشمشون به دهن منه خیلی خستم خیلی تنهام ولی دارم ادامه میدم حالا که یه کوچولو دارم باید محکم باشم این روزای ساختم میگذره:)

مامان مهدیار، این تاپیکتون رو که خوندم دلم اروم شد. دیشب منم برای تنهایی خودم خیلی گریه کردم. ولی خدا رو شکر کردم که همسرم حداقل همراهه و این خودش خیلی مهمه. امیدوارم دلت شاد باشه عزیزم. دل همه‌مون🩷 این روزهای سخت میگذره و ایشالا به راحتی هم میرسیم😘

خواهر منم بچه اوله کمتر میاد خونه پدرم که اذیت نشه نهایت ماهی یکی دوبار میاد

اینکه که میگی بچه اول خانواده باشی کاملا درک میکنم چون خودمم اینجوریم غصه کل خانواده رو میخورم
و اینم که برا بچت نگرانی منم نگرانم و بنظرم همه مامانا این نگرانی دارن که آینده و تربیت بچه شون چجوری میشه طبیعیه حداقل شما روانشناسی خوندی تا حدودی بهتر از ماها میتونی از این شرایط گذر کنی و اینکه منم تنهام هر دو سه ماه یکبار اونم در حد دو سه روز مامان بابام میبینم
اما با وجود همه اینا نباید خیلی خودمون درگیر کنیم چون چیزای شیرین تری هم وجود داره مثل اولین دیدار نینی و.... که وقتی بهشون فک کنی همه سختی و ناراحتی ها فراموش میشه

خدا همراهمونه همه جوره

عزیزم من روانشناسی نخوندم ولی خدا شاهده منم تک و تنها بودم و از همه دلگیرم از خانوادم مخصوصا خیلی احساس تنهایی میکنم از یه طرف میگم خدا بزرگه تنهام نمیذاره و بعدا حتما حتما پیروز میشم و قوی بار میام و بالاخره دلم واقعی بخنده

منم همینطورم شدید فکرم درگیره خدایا میتونم از پس بزرگ کردن پسرم ک تازه نیخاد بدنیا بیاد بر بیام خوب تربیتش کنم بذجایی برسونمش نزارم چیزی تو دلش بمونه اینقدررر فکررر میکنم خیلی اذیتم چون خودم خیلی سختی کشیدم شدید تو فکر ایندش افتادم

آخعی عزیزم 🥲
چه شرایط سختی
واقعاً بعضی وقت ها مخصوصا تو همچین شرایطی آدم نیاز داره که اطرافیانش همراهی کنند باهاش و دور و برش باشند و قضاوتش نکنند

دقیقا منم چون روانشناسی خوندم توقع دارن هیچ وقت ناراحت و عصبی نشم و همیشه خودمو اروم نگه دارم و همیشه موقعیت های ناراحت کننده زندگیم رو تبدیل به گل و بلبل کنم ولی منم ادمم دیگ درسشو خوندم ولی تغییر هویت ندادم ک تبدیل بشم به پیامبر مهربون 😐

کسی میتونه مشاور رایگان ب من بده افسردگی گرفتم ۷ماهه باردارم