بهترین راه نه نگفتن:

۱. حواس کودکتان را پرت کنید.

وقتی در حال انجام کار اشتباهی است، به او بگویید: بیا یک کار جدید کنیم یا بگویید: بیا ببین دارم چه کار می‌کنم!


۲. فقط وقتی کودکتان در حال صدمه زدن به خود یا دیگری بود به او نه بگویید و از او بخواهید کاری را انجام ندهد.

۳. از افعال مثبت استفاده کنید.

مثلاً به جای اینکه بگویید: با دست خیس کتاب را ورق نزن، بگویید: دست هایت را خشک کن بعد کتاب را ورق بزن.


۴. محدودیت‌های کودک را اعلام نکنید؛ در عمل نشان دهید.
مثلاً وقتی در حال به هم ریختن کشو برای پیدا کردن یک لباس است، به جای اینکه بگویید کشو را به‌هم نریز، بگویید: بعد از کارت کشو را مرتب کن.

قاعده تربیتی ده به یک است. به این صورت که ده تا جمله بچه می گوید؛ یک جمله پدر و مادر.

وقتی بچه نوجوان می شود و با مسائل پیچیده روبرو می شود این قاعده بیست به یک می شود.

یعنی روزی که شما به عنوان پدر و مادر وقتی یک جمله حرف می زنید تا نوجوان شما بیست جمله نگفته است شما حق ندارید جمله دوم را مطرح کنید.

▪️نوجوانتان را بشنوید...

ارتباط کلامی رکن بسیار مهم پایداری یک رابطه است؛ فرقی نمی‌کند این ارتباطِ والد و فرزندی باشد، یا ارتباطِ یار با یار.

❎ وقتی با هم صحبت نمی‌کنیم یا کم و بد صحبت می‌کنیم، از فرزند و یا یارمان فرصت بروز و ابراز احساسات و هیجاناتش را می‌گیریم، به مرور او عادت می‌کند احساساتش را در خودش حبس کند.

👈 این حجم احساسات ابراز نشده و این حجم احساسات نادیده، او را بیقرار و کم تحمل می‌کند.

🔺یک فرزند بیقرار، یک یار بیقرار، ناخودآگاه کل رابطه را پرتنش می‌کند.

✅ نیاز به دیده و شنیده شدنِ یارتان را نادیده نگیرید

سن لجبازی در کودکان

لجبازی جزو رشد طبیعی کودک هست واستثنا بردار هم نیست. گاهی والدین گله‌مند هستند که بچه نیم وجبی تو روی من می‌ایسته...  ولی فراموش نکنیم، این ایستادگی  در مقابل والدین نیست.

معمولا لجبازی از ۲ سالگی شروع می‌شه و در حدود ۳ تا ۴ سالگی به اوج خودش می‌رسه و در حدود ۶ سالگی هم کم میشه.

در واقع بچه‌ها از ۲ تا ۳ سالگی می‌خوان خودشون رو ثابت کنند و به استقلال برسند و همین رو والدین لجبازی می‌دونن.

به کودکان فرصت بدید از ۲ تا ۷ سالگی که سن شکوفایی خلاقیت شون هست راهی رو برای انجام کارشون پیدا کنند و عجولانه با بچه‌ها برخورد نکنید.

یکی از قوانین فرزند پروری این است که والدین به فرزندشان احساس گناه ندهند.
مهمترین موضوع احساس گناه، توجه فرزندان به والدین است.
یعنی والدین بدلیل وقت گذرانیِ کمتر  فرزندشان با آنها، به فرزند شان احساس گناه می دهند.
مثلا:"خواهرت هرهفته به من سر میزنه""وقتی نیستی چقدر خونه دلگیره""آخر هفته مسافرت رفتی، من که جایی رو ندارم که برم"
"من همه عمر و جوانیم رو به پای توگذاشتم یا باپدر یا ...
رستوران رفتی من نبودم خوش گذشت؟ "

حقیقت این است که فرزندان چیزی به والدینشان بدهکار نیستند.بهترین چیزی که والدین می توانند به فرزندشان هدیه دهند، استقلال است؛استقلال خودشان، یعنی والدین از نظر عاطفی، مالی و اجتماعی مستقل باشند و نیازی به فرزندشان نداشته باشند.در غیر اینصورت فرزندان از والدین مراقبت می کنند و به آنها توجه می کنند ولی با احساس گناه و خشم.

زندگی؛ جدی ترین بازی کودکان است...قواعد این بازی را از الان به کودک بیاموزیم.

اگرامروز ضعفی در خود احساس میکنیم، نتیجه اینست که قواعد بازی را از کودکی نیاموخته ایم...
اگر نمی توانیم به درستی با اطرافیانمان رابطه برقرار کنیم...
اگر نمی توانیم به خواسته های نامربوط دیگران "نه" بگوییم...
اگر نمی توانیم در میان انبوه صداها ما هم فریاد بزنیم...
اگر نمی توانیم روی خط تعادل با اطرافیانمان رفتار کنیم...
اگر نمی توانیم هیجاناتمان را کنترل کنیم...وهزاران نتوانستن دیگر، ...همه بخاطر اینست که بازی زندگی را ابتدا خوب تمرین نکرده ایم.

از امروز برای آينده فرزندانتان سرمايه گذاری كنيد.

«تربیت کودک با فرمان واحد»

آنچه پدران و مادران در زمان اختلاف سلیقه برای تربیت فرزندان خود باید انجام دهند، این است که ابتدا دربارهٔ مسائل مهم تربیتی کودکان خود با یکدیگر صحبت و گفت وگو کنند و بهترین روش را برای تربیت فرزند خود انتخاب کنند.

زمانی که کودک بین پدر و مادر هماهنگی ببیند، به توانایی آنان بیشتر اطمینان پیدا می کند و توصیه های آنان را صددرصد به کار خواهد بست.

البته اختلاف سلیقه برای تربیت فرزندان در بین زن و مرد طبیعی است،اما بروز این اختلاف در مقابل فرزندان باعث فرصت طلبی آنان می‌‌شود

تضادهای رفتاری و گفتاری والدین روی کودکان تأثیر بسیاری دارد و این رفتارها زمینه ساز اصلی تخریب شخصیت کودکان است.