مامانایی که بچه هاشون دو سال اختلاف سن دارن لطفا یه مشاوره بهم بدین ،الان ۴۰ روزه عذاب وجدان منو کشته،با اومدن بچه ی دوم و اینکه دست تنها بوده و هستم ،خیلی به پسرم بد رفتار میکنم همش میگم بشین ،این کارو انجام نده و اینکارو انجام بده ،کلا خیلی عصبی هستم و با ناراحتی باهاش رفتار میکنم ،از خودم خیلی شاکی هستم ،چیکار کنم ،در طول روز وقتی پسرمو تو این شرایط میبینم از خودم بدم میاد و فقط گریه م میگیره ،چیکار کنم کمکم کنید🙏🏼🌹

منم همچین شرایطی دارم فقط باید حوصله کنی و صبر گاهی بیخیال باش اگه کسی خونه ات نمیاد زیاد به تمیزی اهمیت نده و تمرکزت فقط بچه ها باشن فقط با ملایمت با پسرت حرف بزن که بیشتر لجبازی نکنه ازش کار بکش که سرگرم بشه باهاش بازی کن یادت باشه اونم هنوز بچه اس باید بچگی کنه

لطفا میشه بگید چقدر زمان میبره که به یه ثباتی برسم برای کنترل توجه م روی نکات عاطفی هر دوشون؟

خدا بهت صبر و قوت بده من میدونستم توان دو تا بچه ی کوچیک ندارم با اختلاف سنی هفت سال آوردم دخترم کمک می‌کنه ولی بازم خیلی خسته میشم باید شوهرت کمکت کنه

الهی بگردم فقط به دوتا بچت فکر کن،کارای خونه رو بزار اخرشب با همسرت انجام بده،بوه دومت فقط رسیدگی ورفع نیاز های اولیه میخواد ولی اولی نیاز عاطفی داره با زبون خوش مثلاً بگو بیا بریم با هم بریم آشپزخونه تو غذا بپز یک دستمال بده اونم مثلاً کابینت دستمال بکشه تو هم قربون صدقش برو

هبچکسیو ندارم ،هر کی فقط وقتی بهم نیاز داره سمتم اومده،کوندم چه راهکاری پیش بگیرم همش در حال خودخوری هستم ،شوهرم هم همش طعنه میزنه و میگه بفرما بچه رو هم من باید نگه دارم ،

من هنوز بدنيا نيومده دارم از عذاب وجدان خفه ميشم حس ميكنم خيلي كم ميزارم نميتونم بازي كنم ببرمش جايي
كمكي نميتوني بگيري از كسي اخه واقعا مادر خسته ميشه در توانش نيست

منم همینطوریم😢حالم از خودم بهم میخوره
پسر من خیلی بهانه گیره
خیلی صبوری میکنم
ولی
بیخودی گریه میکنه میره رو اعصابم