همش باخودم میگم خیلی بدبختم همه بچه ها دنیاخودشون حرف میزنن امامن تاکلمه به کلمه شوخودم یادش دادم اخه اینجوری مگه میشه مگه این کارخدا نیس بخدادیگه ازعهده من خارجه پیش گفتاردرمانم نمیمونه اصلا

من دخترم را خودم تو خونه گفتار درمانه کردم

هر بچه سختیای خودشو داره حالا من سر آلرژی و رفلاکس پدرم درومد. هر میوه خوردنش سیب خیار پرتقال پدرم درومد. تا ۳سالگی ۱۰ بار رب تو غذاش تست کردم هربار نساخت. الانم کم میتونه بخوره غذاهایی مثل املت گوجه بادمجون اینا که گوجش زیاده نمیتونه. آرزوم بود اندازه یه نخود گوشت گوسفند بتونه بخوره دوسالگی سازگارشد اونم چجوری. اتدازه یه حبه قندو از شب میذاشتم تا صبح بپزه بلکه بهش بسازه. هنوزم غذای جدا درست میکنم. الانم هستن مادرایی که بچشون از بچه منم بزرگترن و وضعشون خیلی خرابه. بچشون دوسه قلم میتونه بخوره. نمیدونم چرا انقدر بچه داری سخت شده

خدابزرگه عزیزم پسر من غذا نمیخوره برای هر لقمه یه عالم بدبختی میکشم

منم بچم اینطوریه حرف نمیزنه فقط کلمه با خانوادمم حرف نمیزنه اصلا فقط نگاش میکنن .شهر غریبیم خودمم