پسرم خیلی مامانی نیست فقط وقتی میخوره زمین یا دردش میاد یا خستشه شروع میکنه هی میگه مامان ماما.اینجور وقتا که کسی پیشمه مثلا مامانم یا مادر شوهر و شوهر و عمش نمیزارن بغلش کنم سری بغلش میکنن میگن تو به کارات برس آرومش میکنیم.بعضی وقتا چیزی نمیگم اما بعضی وقتا دلم میخوات بشقابی که میشورم که دیگ غذامو پرت کنم تو کوچه 😒 آخه حس میکنم بچم مهمتر از چار تا کاسه بشقاب شستن یا غذا پختنه.نمیدونم من حساسم یا چی اونسری به شوهرم گفتم وقتی بچم میگه مامان گریه میکنه بزار بغلش کنم عصبی میشم بچمو نمیدی به مامانشم گفتم بچمو بده بغلم وقتی میگه مامان بچم برام مهمتر از حمالیه والا 😒 بعضی وقتا سعی میکنم آروم باشم اما بعضی وقتا هم دوس دارم بچمو از بغل اون طرفی که بهم نمیدتش در بیارم 😒 حس میکنم انگار همین که حمل شکردمو به دنیا اوردم بس بوده الان روش احساس مالکیت دارن که موقعی که با گریه میگه مامان نمیزارن برش دارم

اتفاقا هیچ حساس نیستی تازه اشتباهم میکنی ک خودت بغلش نمیکنی اون بچه ب هیچکدومه اونا نیاز نداره حتی میشه گفت فعل ب پدرشم نیاز نداره اون فقط تورو میبینه فق دوست داره پیشع تو باشه دوست داره تو بغلش کنی اینطور احساس امنیت میکنه ارامش میگیره از بوت چون تو مامانشی نه اونا بهشون اجازه نده الان سنش کمه نمیفهمه فردا ک بزرگ شد دیگع پیشتم نمیاد چون وقتی بخوره زمین یکی دیگست ک ارومش میکنه عادت میکنه میرع پیشع بقیه اصلا خجالت نکش لازمم نیست ب شوهرت بگی خودت محترمانه بگو ی بار ک خورد زمین خواستن بغلش کنن صاف دستاتو بشور اب و ببند برو سمتش اگه هم گفتن ب کارات برس بگو ی ظرفه بعد میشورم وقتی داره گریه میکنه بغل مادرشوهرت یا کسه دیگه باشه هیچی نگو برو پیشه بچت بزار صورتتو ببینه دستتو دراز کن سمتش ک مثلا بغلش کنی ببین بچت چجور خودشو میندازه تو بغلت حتی اگه طرف مقابلم نخواست بهت بدش یچت وقتی ببینت ی جوری خودشو میندازه سمتت مجبور میشن بدنش
من خودم نمیزارم حتی وقتی بچم خوابه بلند میشه گریه میکنه هم نمیزارم کسی بره سمتشو بغلش کنه چ برسه وقتی ک بیوفته و گریه کنه حتی نمیزارم باباشم بگیرش چون خودش فقط چشمش ب منه و دوست داره من بغلش کنم من ارومش کنم شاید با بقیه اروم بشه ولی اخرش ب تو نیاز داره ک بغلش کنی بوسش کنی
پس اصلا خجالت نکش هر وقت افتاد هروقت از خواب بیدار شد گریه کرد هرکاری داشتی رو ول کن حتی اگه تو ی اتاق دیگه هم بودی یکی بلندش کرد ارومش کرد باز برو پیشش خودت بغلش کن ارومش کن اینطور بقیه هم عادت میکنن

من بعد زایمان سی روز بعدش رفتم سر کار و روزها مادرم دخترم رو نگهداشت.حتی بیشتر اوقات تا شب خونه مادرم هستم..بحدی وابسته ب پدرم و مادرمه حد نداره..این یکچیز طبیعیه..ماما به مادرم میگه بمن نمیگه..ولی یکم بزرگتر بشن وابستگی مادرانشون وحشتناک به ما زیاد میشه..نگران این چیزا نباش.بچه خواهرشوهرم همینطوری بود.برادرزادمم همینطوری بود.الان چسبیده به مادرشونن..ولی بچه اذیته حتما تو بغلش کن

آیی منم اینجوریم اصلا به شما چ من تصمیم گرفتم دیر به دیر برم خوشم نمیاد یکی تو کار بچم دخالت کنه من حتی سر اینکه چیزی بهش میدم حمامش میدم لباسش عوض مکنم حرف میزنن من ک وقت نمیکنم ظرف بشورم بزار چند ماه دیگه بزرگ تر شده میفهمی چ گفتم اذیت مکنه دوس داره باهاش بازی کنی سرش تو ای کابینتو کشوهاس ظرف کارامو می‌زارم اخر شب ک خوابید چون بچم مهمتره صد نفرم خانم باشن بچم بگه مامان یا خوابش بیاد خودم کاراسو انجام میدم من خیلی زود عصبانی میشم نمیتونم تحمل کنم اصلا

تو بچتو وردار سریع بگو مهم نبست ظرف و کارا خونه منم همینطورم

حق داری.. خودت بچتو اروم کن ک همیشه ارامشش از بغل خودت باشه تو بغل خودت احساس امنیت کنه