سلام خانما امشب یکی از اقواممون خانمه ۳۵ سالش بود مریض بود فوت کرده یه دختر هفت ساله داشت . نمی‌دونم چرا خوابم پریده همش نگران عزیزانم هستم خدایی نکرده اتفاقی براشون نیافته هی بچه هامو نگاه میکنم بوسشون میکنم پیش خودم میگم ما که قرار بود بمیریم چرا به دنیا اومدیم اصلا چرا باید بمیریم انگار احساس پوچی پیدا کردم به این دنیا




تب واکسن فرزندپرروی استامینوفن نوزاد

گر نگهدار من آن است که من میدانم شیشه را در بغل سنگ نگه میدارد

روحش شاد این بچه هم خدایی داره مهربانتر از مادر.. شما هم حالاتت طبیعیه عزیزم زمان بگذره اوکی میشی

منم دقیقا همین حس رو دارم ولی به حدی شدید که دستام میلرزه و همش اضطراب استرس دارم

عربزم هر چیزی ک افریده میشه هدفی داره
ماموریتشو ک انحام بده از بین میره
راضببم بررضای خدا
منم زنداییم سی و هشت سالش بود دوتا دختر دسته کل داره
خودش دنیا دنیا مهربون بود
الان چهار پنج ماهه فوت شده غمش خیلی رو دلم سنگینی میکنه
خدا همه رفتگان رو بیامرزه

خدارحمتش کنه.دنیا همینه وماخدایی داریم که فراتر از تصورات ما برهمه چیز ما آگاهه وهوای ما وخانوادمون وتمام خلق جهان را داره

طفلک بچه خدا بیامرزش

عزیزم خدا رحمتش کنه احساست کاملا طبیعیه یه چند روز بگذره از یادت میره

اومدم مسافرت فکرم پیش خانواده هست به شوهرم میگم دوست دارم تو یه خونه همه با هم زندگی کنیم کنار چشمام باشند خیالم راحت باشه